RwandaRwanda: oog in oog met berggorilla's

Plotseling horen we een hoop gekraak en geruis en valt er zomaar een best wel joekel van een dode tak uit een boom bij de plek waar wij staan om onze gorillafamilie te bewonderen. We schrikken en ontwaren hoog in de boom een gorilla, die ons met nogal wat vertoon wil laten zien dat hij er ook is. De silverback, de baas van de familie, bleek ook geschrokken, want voor we het door hadden staat hij rechtop dreigend ons aan te staren. Langzaam klimt het andere mannetje naar beneden. Huh? Maar de silverback in het midden van de grote familie hier op hun rustplekje dan? Dat hebben wij weer: een familie met twee van die grote jongens, waarvan de jongste zich klaarblijkelijk wil laten gelden. Onderaan de stam verdwijnt hij in het struikgewas en vol spanning wachten we waar en wanneer hij tevoorschijn zal komen! 

Oog in oog met gorilla's, maar hoe dan? 

Dit was toch echt wel een bucketlist-dingetje hoor! De uitnodiging om naar Rwanda te reizen om oog in oog te komen met een gorilla-familie kwam in deze twee jaar van onzekerheid en afzien als een geschenk. Maar hoe dan? De reisbedrijven steggelen er al een tijdje met de regering over: verre bestemmingen zijn prima aan te reizen als je maar de nodige voorzorgen, maatregelen en restricties in acht neemt. Dus hou op met al dat oranje en alleen noodzakelijke reizen zodra het wat 'verder weg' ligt, is hun boodschap. 

Testen, testen, testen

Ook voor ons in de internationale groep die aan deze bijzondere reis mocht deelnemen was het al snel duidelijk: alles wat maar gedaan kon worden om e.e.a. veilig en gezond te laten verlopen werd door Rwanda gedaan. Een test voor aanvang van de reis; een test bij aankomst; testen voordat je in contact komt met dieren; rondreizen op de bestemming in een eigen bubbel en testen voor vertrek! 

Lees ook: 

deel 1 over mijn rondreis door de rest van Rwanda! 

en hier vind je deel 2 met de afsluiting van mijn mooie reis

Steeds meer gorilla's

En zo konden we toch een geweldige reis maken die ons in staat stelde iets unieks mee te maken; een eens-in-het-leven-ervaring van heb ik jou daar. Er zijn maar drie landen ter wereld waar de berggorilla's voorkomen. In het vulkaangebied van het Virungagebergte waarbij Rwanda, Oeganda en Congo aan elkaar grenzen huizen ze. Heel langzaam, maar dan ook heel langzaam gaat het stukje bij beetje beter met de populatie. Met dank aan de beroemde Amerikaanse biologe Dian Fossey overigens, die zich onvermoeibaar inzette voor het bestaan van deze bijzondere primaten en het met haar leven moest bekopen (zie bijv. 'Gorilla's in the mist'). 

Vreedzame gorilla-familie

Op de vroege ochtend van ons vertrek naar de gorilla's bij het grote visitor centre in Kinigi horen we dat wij de Amahoro-familie zullen opzoeken. Amahoro betekent vrede legt Loyce, onze gids, uit. Ze vertelt ons waar we ons aan zullen moeten houden tijdens het bezoek dat een uur zal duren. "Probeer een afstand van zo'n zeven meter in acht te nemen; niet aanraken; ga achteruit als ze op je af komen; maak lage snuivende bromgeluiden om ze te kalmeren en draag de hele tijd een mondkapje..."  

Op naar de vulkaan! 

En dan gaan we rijden, naar 'onze' vulkaan, een van de acht in dit gebied. Mount Bisoke doemt op, met bijna 4000 meter best een joekel van een vulkaan. Als we omhoog rijden, om ons zo dicht mogelijk bij de hellingen van de vulkaan af te zetten, krijgen we een gratis massage, zegt onze chauffeur. Je kunt het ook nauwelijks een weg noemen met al die diepe kuilen, plassen en gaten die je van de ene naar de andere kant doen hotsen en botsen en de paar kilometer ons dik een uur kost om de bestemming te bereiken. 

Gewapende parkwachter mee naar de gorilla's

Onderweg rijden we langs nederzettinkjes waarvan het gros bestaat uit lemen huisjes verstoken van elektriciteit en stromend water. Ook hier weer duiken overal kindertjes op zodra we langsrijden die joelend naar ons zwaaien en om lege plastic flesjes bedelen. En dan zijn we er, de voet van de vulkaan en maken we ons op voor de hike naar boven. Eerst nog wat akkers door en dan de jungle in. Daar worden we opgewacht door een parkwachter met geweer die met ons mee zal gaan, want onderweg kunnen we zo maar buffels en olifanten tegenkomen. 

Een half uur klimmen

De start is op bijna 2700 meter en we banen ons een weg naar boven, de gidsen soms hakkend met een kapmes om een pad te maken. We hebben geluk, al na een half uur en een paar honderd meter stijgen treffen we de trackers van onze familie. Het kan gebeuren dat je soms uren moet klimmen om de familie te zien en op deze hoogte is dat niet eenvoudig. 

Alles achterlaten voor de ontmoeting

Elke familie heeft vier trackers die in de jungle wonen die voortdurend de familie monitoren en met ze meereizen. Zo weet het visitor centre en de gidsen dan waar ze naartoe moeten als de familie aan de beurt is om bezocht te worden. We laten al onze spullen op een open plek achter, alleen het fototoestel mag mee. En dan hebben we nog geluk dat het niet regent, iets wat best bijzonder is in dit gebied. Sterker, we hebben een zonnetje erbij en verheugen ons op de foto's die dat zal opleveren. 

Nieuwsgierige jonge gorilla's

Na nog weer een kleine stijging komen we plotseling op zo'n 3000 meter hoogte bij de groep aan. Na het ontbijt rusten de ouderen een paar uur voor ze verder gaan om weer voedsel te zoeken en een plekje voor de nacht. Dat ochtendsoesje is het moment waarop we ze treffen, op een kleine platte rustplek van zo'n 7 x 7 meter op de schuine helling van de vulkaan. We staan er omheen en van zeven meter afstand is geen enkele sprake. Al was het maar omdat het steil naar beneden loopt achter ons en de peuters, kleuters en tieners al spelende nieuwsgierig dichtbij komen. 

Ademloos kijken naar de familie

De fototoestellen ratelen, maar verder is het ademloos stil rond de groep. We zijn onder de indruk, dat is wel duidelijk! Zo af en toe zet een van de ouderen zich in beweging, zoekt een plekje verderop, maar verder blijft de groep intact en zijn het de jonkies die zich met elkaar en met de ouderen vermaken. Ze buitelen over elkaar, een van de piepjonge mannetjes gaat staan en roffelt met z'n vuistjes op zijn borst, een schattige poging tot imitatie van de 'grote leider'. 

Wat een belevenis!

En dan is het uur alweer voorbij. De baby heeft zich af en toe laten zien onder het harige kleed van zijn moeder vandaan en omdat de jonge silverback zich met een vrouwtje heeft verplaatst en onze terugweg heeft afgesloten, hakt de gids achter ons tussen wat bomen door zich een weg naar beneden. Ik hou me vast aan een liaan en glibber meters diep steil naar beneden, maar eenmaal op de grond komt langzaam bij iedereen de euforie los. Wat een belevenis! 

Alle gorilla-ervaringen herbeleven...

We hiken terug naar de auto. Natuurlijk gaat dat een stuk makkelijker dan omhoog, maar de wolken van enthousiasme waar we op drijven van deze gorilla-ervaring stuwen ons nog gemakkelijk door de jungle en langs de akkers. Eenmaal terug in het Five Volcanoes Hotel worden onze blubberige schoenen uitgetrokken, onze voeten gemasseerd en de schoenen gecleaned. Wat een service. En wat een heerlijke avond werd het om alles nog eens opnieuw te beleven.