Verenigde StatenHarmke reist rond: Oregon, van Pacific City naar Hood River

Als ik met mijn huurauto vanuit Portland op weg ga naar de kust van Oregon, kom ik door eindeloze dennenbossen; heel indrukwekkend. Na een rit van een paar uur arriveer ik bij mijn hotel in de kustplaats Pacific City. Hotel Headlands ligt aan het strand naast bierbrouwerij Pelican Brewery. Mijn kamer kijkt uit op de hooibergvormige rots in de oceaan.

Naar de spa

In de mooie spa van het hotel kan ik meteen terecht voor een Head to Sole-massage, ofwel ontspanning van top tot teen! Masseuse Shelley doet kundig haar werk. Dineren doe ik bij het mooi gestylde restaurant van Headlands. Bijna alle tafeltjes kijken op zee. Ik bestel de Oregon Albacore-tonijn en die is dagvers. Later op de avond bubbel ik bij ondergaande zon nog in de hottub op het hotelterras. 

Onderweg shoppen

Via Coast Highway 101 zet ik koers verder naar het zuiden. Ik zet de auto regelmatig stil om te genieten van de fenomenale uitzichten op baaien met gouden zandstranden en grillige rotspartijen. Ik ben op weg naar de plaats Newport en stop onderweg even bij de Lincoln City Outlets met sportieve kledingmerken als Gap, Old Navy en Columbia.

Met een fat bike het strand op

In Newport heb ik een afspraak met Bobbi. Zij woont in de streek en samen maken we een tocht over het strand met Fat Bikes. Deze fietsen hebben extreem brede profielbanden en zijn daardoor uitermate geschikt om mee over het strand te crossen. De fietsen ogen stevig, maar zijn vederlicht. We zijn allebei first timers, maar het gaat van een leien dakje. We fietsen over het rulle zand naar vuurtoren Yaquina Head Lighthouse.

Extreem lekkere krab

Bij visrestaurant Clearwater aan de Historic Bayfront in Newport rusten we uit van de fietstocht en eten we de lunch. Newport is de World Capital of Dungeness Crab, in elk geval als het aan de Newporters zelf ligt. De krab is inderdaad extreem lekker, zeker nu hij is bereid door de chef van Clearwater, Doublas Soriano. De maïskolf erbij is al even smakelijk. “Gekookt in hetzelfde vocht als de krab”, onthult de chef zijn geheim. 

Spookachtige vuurtoren

Op weg naar het restaurant passeerden we een tweede vuurtoren (1871). Deze is maar kort in gebruik geweest, want was voor de schepen niet zichtbaar. Inmiddels is het een attractie en doen spookverhalen de ronde. Een zekere Muriel kwam er op mysterieuze wijze om het leven toen ze de vuurtoren bezocht. Haar geest zou er rondwaren... 

Mooie routes

Hoe zuidelijker ik kom, hoe mooier de kustroute is. De autorit gaat door dichte bossen, dan weer is er zicht op zee. Mijn eindbestemming vandaag is Florence, een plaatsje in westernstijl. River House Inn waar ik logeer, ligt aan de rivier en kijkt op spectaculaire zandduinen. Downtown bij restaurant Bridgewater (crab chowder op het menu!) is ‘local’ Bettina mijn tafelgenote. Na haar pensioen haalde ze haar man over in het welvarende Florence te gaan wonen. “De mensen zijn er vrolijk en gastvrij.” 

Karaokenight!

Om dat te bewijzen neemt ze me mee naar karaokebar Jerry’s, dé hang-out voor 40+. Maandag is Karaoke Night en grijpen de inwoners van Florence hun kans. Ook ik moet eraan geloven. Ik zing Bette Midler’s The Rose en ze beweren dat ik een ‘beautiful voice’ heb. 

Atletiek in Eugene

De kust laat ik achter me en ik rijd naar Eugene. De wegen zijn goed en ik geniet volop van de rit. Uit de autoradio schalt countrymuziek. Eugene heeft het WK Atletiek van 2021 binnengesleept, iets waar Oregon met recht trots op is, en dus heb ik een ‘date’ met voormalig topatleet Ian Dobson. Ian liep de 5000 meter op de Spelen van Peking in 2008. Na zijn profcarrière begon hij met marathons. Hij is voorzitter van de Marathon van Eugene en coacht scholieren. We maken een wandeling door Atlen Baker Park en Ian vertelt over zijn idool, de legendarische atleet Steve Prefontaine alias Pre: “Pre was een ster op de Spelen van München in 1972. Drie jaar later verongelukte hij met zijn auto hier op een bosweg. De paden in Eugene heten nu Pre’s Trails.” 

Waterval onderweg

De rit van Eugene naar de plaats Sisters voert langs oeroude bomen met bemoste stammen en de ijskoude McKenzie-rivier. Ik stop bij de waterval Sahalie Falls. Het water klettert naar beneden en ik snuif de frisse boslucht op. In Sisters draai ik het terrein op van Five Pine Lodge, een prachtig resort met luxueuze houten cabins. Vanuit de Bear Chair op mijn terras kijk ik op dennenbomen, Ponderosa Pines. 

Op naar de top

Bij toeval is een bevriend reisjournalist vandaag ook in Sisters. Met hem en zijn vrienden ga ik naar Smith Rock State Park op drie kwartier rijden. We lopen de Misery Ridge Trail. Dit pad voert naar de top van Smith Rock. Het uitzicht reikt mijlenver. Aan de horizon prijken besneeuwde bergtoppen. Terwijl de zon achter Mount Jefferson zakt, ontkurken we een fles wijn.

Zelf fruit plukken

Via de weidse vlakten van Central Oregon kom ik in ‘de Betuwe van Oregon’, de streek Hood River met zijn fruitboomgaarden. Ik ga langs bij Evans Fruit dat aan U-Pick doet: je mag er als bezoeker zelf fruit zoals kersen en appels plukken. Ook Idiot’s Grace Wine, min of meer de buurman van Evans, sla ik niet over. Hood River is geen wijnstreek, maar de druiven lijken zich daar niets van aan te trekken, want de wijnen van Idiot’s Grace zijn uitstekend. 

Zo van de boer...

Dan haast ik me naar het diner bij restaurant Celilo in het stadje Hood River zelf, aan de Columbia River, waar chef Ben Stenn me opwacht. Hij kookt Farm to Table, met producten zo van de boer. Lokale kaasjes als Sleeping Beauty bijvoorbeeld en soep van groene asperges... Alles wat chef Ben Stenn serveert, is lekker!