Onthaasten met de digitale Europese treinpas

Eerst maar even over die Interrail (sinds ’72) Pas, die zich de laatste vijf jaar vooral richt op jongeren om hen Europa te laten ontdekken via de trein. Op een zogeheten Global Pass krijgen 12- tot 27-jarigen 25% korting, maar ook senioren (60+) worden niet vergeten: 10% discount en kinderen tot 11 jaar mogen gratis mee. RonReizen maakte gebruik van de variant om binnen een maand zeven dagen lang onbeperkt te reizen binnen Europa, in een eersteklas coupé met alle gemakken van dien; een weldadige, ‘onthaastende’ ervaring. 

Langs de Rijn

We beginnen onze reis vanaf Utrecht Centraal richting Heidelberg. De Eurocity volgt de loop van de Rijn stroomopwaarts vanaf Keulen, grotendeels langs de oever van deze rivier die hier op sommige punten wel 500 meter breed is. Na Koblenz ga je door UNESCO Werelderfgoed en slingert de trein zich, evenwijdig aan de linker Rijnoever, langs het mooiste stuk richting wijnhoofdstad Mainz.

Veel te zien onderweg

Je passeert smalle valleien en steile hellingen vol wijngaarden, middeleeuwse kastelen en paleizen (alleen op dit traject al zo’n 60) en typisch Duitse vakwerkdorpjes. Ook passeren we Duitslands beroemdste rots, de 132 meter hoge Loreley in de buurt van Sankt Goarshausen. Volgens de legende zou een zingende nimf met gouden haren schippers hebben gelokt, waardoor ze tegen de rots te pletter sloegen. 

Eerste stop het fraaie Heidelberg

Onze eerste stop is Heidelberg aan de rivier de Neckar. Door de combinatie van middeleeuwse geschiedenis, hoogstaande cultuur, beeldschone natuur en een bruisend studentenleven (een kwart van de inwoners studeert!), is de populariteit van de relatief onbekende stad in rap tempo gestegen. Dat is ook te danken aan de ongeschonden staat van de fraaie Altstadt. Heidelberg heeft namelijk als een van de weinige grotere Duitse steden de Tweede Wereldoorlog zonder beschadigingen doorstaan. Historische gebouwen zijn daardoor in hun originele staat te bewonderen. 

Wandel rond het slot in Heidelberg

Cultuurliefhebbers halen in de zomer hun hart op aan de vele theater- en muziekfestivals rondom Schloss Heidelberg, maar ook in andere jaargetijden is dit toppunt van romantiek een aanrader. We nemen het treintje omhoog en wandelen rond het slot, waar zich onder andere ook het Apothekersmuseum en het ‘grootste eiken wijnvat ter wereld’ (228.000 liter) bevinden.  

Door naar Interlaken

De volgende dag reizen we via Karlsruhe met de ICE door naar het Zwitserse Interlaken. Daar hebben we ons stiekem al verheugd op het uitdagend klinkende ‘Raclette Rafting’, maar dat evenement wordt vanwege de natte weersomstandigheden verruild voor een bezoek aan de zogeheten Sint Beatus-grotten. Nog een voordeel van onze Interrail-pas: de boottocht over de Thunsee en de busreis terug zijn inclusief, alleen even toevoegen in de app. 

De grotten van Interlaken

De wandeling naar de grotten, hun uiterlijk en het uitzicht zijn eigenlijk mooier dan deze trekpleister zelf, duidelijk bedacht en ingericht voor de ongeveer 100.000 jaarlijkse toeristen rond een schijnbaar legendarische figuur. Neemt niet weg dat we weer eens een aantal fraaie stalagmieten (rechtop, van het Franse monter) en stalagtieten (hangend, van het Franse tomber) hebben gezien en een tocht onder gidsbegeleiding diep onder de grond bij een permanente temperatuur van 8-10 graden best indrukwekkend en zeker leerzaam is. 

Op weg naar Montreux

Van Interlaken nemen we de zogeheten Golden Pass Express naar Montreux. We slingeren langs het Meer van Thun en komen links en rechts ogen te kort om van het schitterende landschap te genieten. Als we door het Simmental Zweisimmen bereiken, worden we geconfronteerd met een sterk staaltje Zwitserse precisie. Normaal vindt hier een bijzondere spoorwissel plaats, maar een technische storing voorkomt dat ditmaal.

Welkom in Lausanne

Niet getreurd, want binnen enkele minuten zijn alle passagiers op het naastgelegen spoor overgestapt in de Shania Train, vernoemd naar de befaamde zangeres die al meer dan 20 jaar in Zwitserland woont. 

Via Montreux en heerlijk boemelend langs het Meer van Genève belanden we uiteindelijk in het verrassend leuke Lausanne. 

https://www.lausanne-tourisme.ch/en/welcome-to-lausanne/?utm_source=welcome_card&utm_medium=QR&utm_campaign=welcome_card

Benen strekken in Lausanne

Niet zo vreemd dat dit de enige Zwitserse stad is met een metro, want Lausanne is gebouwd op heuvels en vergt nogal wat van de kuitspieren. Maar na een paar uur in de trein is het fijn de benen te kunnen strekken en ‘klimmen’ we vanaf het station in een kwartier naar ons riante hotel De la Paix. Van daar gaat het naar het gezellige Bleu Lézard, een soort Franse bistro waar we genieten van een uitstekende (vegetarische) lunch.

De wijnen van Lausanne

Daar ontmoeten we ook stadgids Christine, die ons onder andere meeneemt naar Lausanne’s eigen kathedraal (met wachtvrouw/omroeper), het aantrekkelijke oude stadsdeel en ondanks het herfstweer ook naar de wijngaarden in de Lavaux-streek. Allemaal kleine domeinen van 3 à 4 hectare – Zwitserland telt circa 200 families die wijn maken en slechts 2% van de productie wordt geëxporteerd – waarbij de witte Chasselas-druif de boventoon voert. 

Laatste etappe: Italië

Van Lausanne gaat het eerst door de imposante Italiaanse Alpen, langs de westoevers van het Lago Maggiore, in zuidelijke richting naar Milaan. Bijna jammer dat we na aankomst op Milano Centrale – het grootste station van Europa en ook een van de mooiste ter wereld – meteen kunnen overstappen naar Bologna, waar we na een supersnelle (soms 300 km per uur) rit van ruim een uur met de Frecciarossa arriveren. 

Droog door Bologna

We zijn meteen onder de indruk van deze prachtige stad, die je gewoon het best kunt verkennen door er rustig doorheen te wandelen. Temeer omdat Bologna de stad is van de zogeheten ‘portico’: een soort (overdekte) zuilengang of portiek, waardoor je ook bij regen – en die valt helaas rijkelijk tijdens ons verblijf – droog aan sightseeing kunt doen. Sinds juli 2021 is 12 kilometer van het netwerk aan arcades, het grootste deel in het centrum, toegevoegd aan de UNESCO-werelderfgoedlijst. 

Prachtige architectuur in Bologna

Naast cafés en terrassen vind je aan het plein tal van paleizen uit de middeleeuwen en renaissance, maar ook de Sint-Petroniusbasiliek waarvan de gevel nooit helemaal is afgemaakt omdat die groter dreigde te worden dan de Sint Pieter in Rome… Wij brengen een bezoek aan het Palazzo d’Accursio en door daar ook alle trappen omhoog te nemen, levert dat een fantastisch uitzicht over de complete ‘rode stad’ (vanwege de dakpannen) op. 

Beroemde universiteit

Vergeet ook vooral het Palazzo dell’Archiginnasio niet, echt een lust voor het oog. Het werd gebouwd midden 16e eeuw om onderdak te bieden aan de talloze faculteiten en tot begin 19e eeuw bleef het de hoofdzetel van de universiteit van Bologna, dat nog steeds bijna 90.000 studenten telt. Een van de hoogtepunten is de volledig houten anatomische zaal en de aula Stabat Matar, waar Albert Einstein nog college heeft gegeven over zijn relativiteitstheorie.

De torens van Bologna

Bologna staat ook wel bekend als ‘Turrita’ vanwege de ongeveer 100 torens die het stadscentrum vroeger rijk was. Slechts 24 hebben het overleefd, maar de vraag is hoe lang dat aantal intact blijft… De scheve Garisenda- en de nog schevere Asinelli-toren ernaast bepalen al zo'n 900 jaar de skyline en zijn met stip de meest bezochte monumenten van de Italiaanse universiteitsstad.

Maar sinds eind oktober is de grootste trots van Bologna ook de grootste zorg. De helling van de Garisenda, met zo'n vier graden vergelijkbaar met die van de toren van Pisa, blijkt te zijn toegenomen. Het plein rondom de torens is afgezet en buslijnen die op het drukke kruispunt passeerden, worden omgeleid. “De toren kan nog eeuwen overeind blijven staan, maar net zo goed een paar maanden”, klinkt het bij het stadsbestuur, zo meldde de NOS. 

Een meer dan goede reden om snel terug te keren naar Bologna. En dan nemen we zeker weer de trein.