GriekenlandFietsen met Bert Sitters: de Peloponnesos

Praktisch heel de Griekse kust is grillig, maar Peloponnesos is het grootste schiereiland dat met een landengte van slechts zes kilometer breed verbonden is met de rest van het vasteland van Griekenland. Beter gezegd was verbonden, want sinds 1893 is het schiereiland afgesneden door het Kanaal van Korinthe.

Steile wanden

Al in de Griekse oudheid waren er plannen voor het kanaal. In de Romeinse tijd stak keizer Nero hoogstpersoonlijk de eerste gouden spade in de grond. Slechts twee korte stukjes aan beide zijden werden gerealiseerd. De sleuf door de bijna 100 meter hoge rotsgrond is boven 23 meter breed en beneden 21 meter. Zo steil zijn de wanden. Zes bruggen overbruggen het kanaal. 

Magische klank

Reeds in de klassieke oudheid had Korinthe een magische klank. Al in het jaar 50 na Christus kende de stad een Christelijke gemeenschap. De Apostel Paulus schreef zijn beroemde brieven aan de Korintiërs. Veel ouder zijn de legendarische zuilen. Op een steenworp afstand ligt de badplaats Loutraki. 

Jonge havenstad

Op de heuveltoppen bij Korinthe liggen overblijfselen van Akrokorinthos: het Korinthe uit de oudheid. Met 300.000 inwoners was dit de belangrijkste stad van Hellas. Een aardbeving in 1858 maakte de historische stad bijna met de grond gelijk. Majestueus staan de Zuilen van Korinthe en de restanten van de Appolo-tempel nog altijd in het landschap. Zij overleefden dus 6.5 op de Schaal van Richter.
 Aan de kust verrees een nieuwe stad, maar in 1928 sloeg een aardbeving opnieuw toe. Het huidige Korinthe is dus een vrij jonge stad, die het vooral moet hebben van de haven. 

Warm zwemwater

Loutraki op 8 kilometer ten noorden van Korinthe is een levendige badplaats die vooral door Grieken zelf wordt bezocht. Trendy barretjes sieren de langgerekte boulevard. Er is een ruim aanbod aan hotels in diverse prijsklassen. Het water van de warme bron vloeit af naar de zee. De temperatuur bedraagt dan nog 31 graden, zodat je hier ook in de winter in de Golf van Korinthe kunt zwemmen.

Een beving en een tsunami

De aardbeving van 1928 maakte ook Loutraki met de grond gelijk. De daarop volgende tsunami sleurde hele stukken land naar de zee. Met het puin van de verwoeste huizen veroverde men het land terug op de zee. Veel gebouwen in Loutraki dateren uit de tijd van de opbouw na de beving. 

Klimmen naar het klooster

Het klooster van Agios Patapios
 pronkt op 700 meter boven Loutraki uit. Een stevige klim van 14 kilometer, maar we krijgen na iedere haarspeldbocht weer een andere mooi uitzicht. Het klooster dateert pas uit 1952 en is opgericht nadat een stroom bedevaartgangers deze weg op trok naar de grot waar in 1904 relikwieën werden ontdekt van Sint Patapios. Voor de Grieken is Sint Patapios uit de vijfde eeuw een belangrijke heilige. Zijn relikwieën bevonden zich in Constantinopel. Na de val van de stad in 1453 en de overhaaste aftocht werden de overblijfselen van de heilige in deze grot verstopt.

Wonderen

Nog altijd wordt deze heilige plaats druk bezocht. Sint Patapios staat vooral bekend om het genezen van kanker en veel ongeneeslijk zieken hopen op een wonder. 
In het klooster wonen nog altijd vijftig nonnen. Het kerkje mogen we bezoeken, maar het woongedeelte van de nonnen is beslist taboe. Onze inspanning naar boven wordt beloond met een spectaculaire afdaling.

De pastoor waakt...

Als een soort Amfitheater ligt Perachora tegen het reliëf. Als een soort skybox pronkt op het hoogste punt van het plaatsje de witte kerk met de rode koepel. Het lijkt alsof de pastoor vanaf deze positie overzicht heeft over alles wat in het dagelijkse leven in dit stadje plaatsvindt. In de diepte hebben we nog altijd uitzicht op het blauwe water van de Golf van Korinthe met aan de overzijde de blinkende sneeuw op de bergtoppen van het schiereiland. 

Afwisseling op de route

Dat uitzicht op zee hebben we niet meer op weg naar Pisia, want we duiken achter de Geraniaberg. Geiten scharrelen rond en we moeten slingeren om de poep op het wegdek te ontwijken. Grillige cactussen lijken ons kwaadaardig aan te kijken: "Wat doen jullie hier?" Vriendelijker zijn de bloemen die ons met zoete geuren welkom heten. Voor afwisseling zorgt de reuk van het naaldbos die prikkelend in onze neuzen dringt. Dit is Gerania: een bosrijk gebied op de flanken van de berg. Soms ligt er een eenzaam kapelletje onder de naaldbomen, zoals de Kerk van Christus. 

Knus dorpje

Tussen de olijfgaarden ligt Pisia. Een nietig vlekje op de kaart, maar wel met vier kerken. Het knusse dorpspleintje voor de Agia Paraskevi-kerk is op en top Grieks. De Pisia Taverne had geen betere locatie uit kunnen kiezen. Tijdens de afdaling krijgen we de beelden in een omgekeerd perspectief. We zien de zee op ons af komen. 

Naar de Kaap

Onze derde trip gaat richting Kaap Melagkavi: een scherpe punt land in de Golf van Korinthe. We fietsen langs kusten, maar dit betekent wel af en toe klimmen, zoals met een hoge boog om het Wyndham & Ramada Resort heen. 

Verborgen lagune

Vanaf onze hoge positie valt onze blik op de Vouliagmeni Lagoon met de bijnaam 'de verborgen schat van de natuur van Attika'. Het water lijkt blauwer dan dat van de achterliggende zee. Ook krijgen we de indruk dat de lagune hoger ligt dan de zee, maar dat is slechts een halve meter. Een smalle verbinding zorgt dat het meer voordurend overstroomt in de zee. De lagune ontstond 2000 jaar geleden toen het dak van een grot instortte. Het water geldt als geneeskrachtig, maar er is geen strand. Aan de westelijke oever liggen vlonders om het water in te gaan. De temperatuur is aangenaam.


Bijzonder strandje

Wel strand is er in Herion. Niet zo maar een strandje, maar rond een hoefijzervormige baai die omgeven is door de restanten van de tempel gewijd aan de Godin Hera. Rond het complex doen tal van legendes de rondte. Ook fraai gelegen is het witte kerkje Agios Nikolaos aan de zee, maar als klap de vuurpijl krijgen we het uitzicht naast de vuurtoren op Kaap Melagkavi. 

Een brug die zakt...

Vandaag hebben we een gemakkelijke weg over de oude kustweg, die echt geheel vlak is. We moeten even naast onze fietsen lopen op de oude brug over het Kanaal van Korinthe. Het houten brugdek is spekglad, doordat deze brug naar beneden in het water zakt om de schepen doorvaart te verlenen. 

De terrasjes staan klaar! 

Na de stad Korinthe is het fietsen als een Griekse god langs de kust. Heerlijk rustig. Soms een dorpje en wiegende bootjes in de haventjes. De tafeltjes en stoeltjes van de eenvoudige strandtentjes staan voortdurend uitnodigend klaar. 
De Romeinen hadden Xylokastro al in de middeleeuwen ontdekt. Het langgerekte plaatsje was in het begin van de 20e eeuw een geliefde badplaats van aristocratische mensen en zelfs koningen. Nu lijkt de fietser er koning op een fietspad tussen een bos en het strand. Dezelfde weg terug is nogmaals genieten.