DuitslandKanovaren en hiken in de Schwäbische Alb

En dat op maar een uurtje vliegen van Schiphol. Een ongelooflijk groot pluspunt voor de forens die écht even weg wil zijn, maar daar weinig moeite voor wenst te doen.

Samen met mijn zoon Oane trok ik voor vier dagen naar de Schwäbische Alb. Ik kende het gebied in Zuid-Duitsland niet en vrienden en bekenden van mij hadden er ook nog nooit van gehoord. We verwonderden ons enorm over het natuurschoon, het heerlijke eten, het - ook niet onbelangrijk - lekkere lokale gebrouwen bier en de prettige mensen.

Kliffen en uitzichten

We starten onze reis in Bad Urach, trekken de wandelschoenen aan en beginnen aan de Hochgekeltert. Deze zeer gevarieerde hike duurt iets meer dan twee uren en heeft prachtige uitzichtpunten, bossen en kliffen in petto.

Het kwik stijgt tot ver boven de dertig en met stijgingspercentages van soms wel 20% is een kleine watervoorraad geen overbodige luxe. Deze heuvel is een echte kuitenbijter met straffe haarspeldbochten. Niets voor All Stars of Adidas-slippers dus. Ik prefereer nog altijd mijn Meindl-bergschoenen die voor dit terrein erg geschikt zijn.

Het haar van Rapunzel hangt nog nét niet uit het raam

Rapunzel

Het volgende punt op de planning is een bezoek aan kasteel Lichtenstein: een prachtig en romantisch slot gebouwd in de negentiende eeuw op een 817 meter hoge rots. Wat dit kasteel zo bijzonder maakt, is de hoge witte toren die je al van ver ziet. Het lijkt alsof de toren uit een reuzeschaakspel is gehaald en bij het sprookjeskasteel is neergezet. Het haar van Rapunzel hangt nog nét niet uit het raam.

De volgende dag is kasteel Hohenzollern aan de beurt. Wie denkt dat Liechtenstein niet overtroffen kan worden, heeft het mis. Want wát een plaatje! Dit is de voorouderlijke residentie van de familie Hohenzollern en werd in 1850 tot 1867 verbouwd door de toenmalige Pruisische kroonprins.

De dief werd betrapt bij het omsmelten en verkopen van het goud

Het kasteel herbergt de Pruisische kroonjuwelen en in de vijftiger jaren van de twintigste eeuw stal een dief zes gouden tabaksdozen van de collectie uit het slot. Hij kwam binnen via een hoog raam in de juwelenzaal, maar werd betrapt bij het omsmelten en verkopen van het goud. De tabaksdozen zijn nooit teruggevonden, maar de dief wel. Hij moest tien jaar brommen.

Nieuwe dag, nieuwe hike

‘s Middags staat er weer een hike op de rol, eentje in de buurt van Feriendorf Tieringen. Op de route zit een quelle; een bron met heerlijk koud water. Het zijn warme dagen dus plekken als deze worden gekoesterd als een regenbui in de woestijn.

De route loopt naar Tieringer Hörnle: een top van 800 meter. Ook hier weer prachtige uitzichtpunten naar modelspoordorpjes. ’s Avonds dineren we in Restaurant-Café Mundart in Meβstetten. Alles wordt hier vers bereid en geserveerd. Op het menu staat als voorgerecht zelfgebakken brood met een zelfgemaakte tapenade. De eigenaar maakt er een quizje van om de klanten te laten raden welke zeven ingrediënten erin worden verwerkt. Maar omdat online proeven anno ‘19 niet mogelijk is, komen hier de antwoorden: olijfolie, wortel, zout ui, oregano, tomaat en peper.

Het hoofdgerecht is een werkelijk geweldige steak én de lokale specialiteit spätzle: kleine stukjes pasta gepocheerd in kokend water. Het door de eigenaar zelfgebrouwen bier smaakt hier zeer goed bij. De ober grapt wat: “Mijn vrouw maakt al het eten: zij is de betere kok en ik de betere eter.” Als je het mij vraagt, is het een wonder dat er nog geen Michelinster op de gevel glanst.

Kanoën op de Donau

Dag drie begint met een kanotocht over de Donau, startpunt Beuron. Gids Sylvia voegt zich bij ons. Terwijl wij de bizarre rotsformaties in ons opnemen, strooit zij met allerlei wetenswaardigheden van het gebied. Zo wordt de Schwäbische Alb ook wel de Grand Canyon of Germany genoemd. Met een temperatuur van alweer dertigplus, das ist heiβ ja, peddelen we in twee uurtjes stroomafwaarts naar Thiergarten.

Als je je hand in deze gaten steekt, voel je een koude luchtstroom

No mercy, want ‘s middags wacht een nieuwe hike: rondom Immendingen. Sylvia geeft uitleg over de Donauversinkung. We lopen langs gaten en verzakkingen in de grond. Deze gaten staan in verbinding met het koude water uit de grotten van de verzinkingen. Als je je hand in deze gaten steekt, voel je een koude luchtstroom. Ook bezoeken we nog een grote met water gevulde vulkaankrater: Höwenegg.

We analyseren de dag bij Ninas Ess Art in Immendingen en bestellen daar Jura Waves bij: een vanille-chocolade cakeje waarbij je in de vormen golven kunt herkennen. Opgespoten met crème en slagroom. Eén woord: wunderbar!

Koeientong met kersensaus

De overnachting is in Hotel Sonne in Fridingen. Ook ditmaal laat ik mij adviseren om als hoofdgerecht iets uit de streek te nemen. Het wordt koeientong met kersensaus en diverse gestoofde groenten. U raadt het waarschijnlijk al: bijzonder lekker.

Het is tegelijk de ideale voorbereiding voor onze laatste dag in Schwäbische Alb. Maar voordat we naar het vliegveld gaan, staat er eerst nog een hike op ons te wachten. We lopen eerst naar uitzichtpunt Teufelsloch. Vanaf ongeveer een kilometer meter hoogte zie je de Donau als een slang door het landschap kruipen. De andere uitzichtpunten zijn schilderijtjes op zich: knusse wijkjes en enorme vlaktes. Ik voel me soms net een reus uit Gullivers reizen.

Het eindpunt van de reis is Sigmaringen. Paradepaardje van deze stad is het gelijknamige slot. Binnenkijken lukt tijdtechnisch niet meer, dat is iets voor de volgende keer. Auf Wiedersehen, Schwäbische Alb!

www.schwaebischealb.de/