ItaliëSkirama Dolimiti: authentiek Alpe Cimbra

Alpe Cimbra maakt, met de dorpen Folgaria, Lavarone en Lusèrn, onderdeel uit van Skirama Dolomiti en is het meest zuidelijk gelegen skigebied nabij Trento met zo’n 100 kilometer aan pistes. Veel blauw en rood, heerlijk brede afdalingen dus ideaal voor wie start met skiën of van carven houdt danwel een lieflijk gebied zoekt om te genieten. Maar je kunt hier ook leden van het US Ski Team tegenkomen die Alpe Cimbra als trainingsgebied hebben verkozen en je zult op pistes als Salizzona of Martinella Nord direct begrijpen waarom. En Alpe Cimbra is met recht een gebied voor iedereen, want sinds 2011 hebben ze een skischool die is gespecialiseerd in het lesgeven in zitskiën in diverse vormen, als ook het ‘bassboard’ om te snowboarden inclusief benodigde faciliteiten (parkeerplaatsen, sanitair enz.). 

Dwalen door het skigebied

Heel eerlijk vind ik het prettig om in een dal te verblijven met bergen aan beide zijden. Je snapt direct hoe een gebied in elkaar steekt en je kunt je makkelijk oriënteren. Alpe Cimbra is overduidelijk niet zo’n gebied. Ik ben hier al vaker geweest en regelmatig moet ik het skikaartje erbij pakken om te zien waar ik ben. Hier verplaats je je over en tussen ‘lieflijk ogende’ bergen, langs kleine dorpen en heb je steeds een weids uitzicht op het Lagoraigebergte of de Brenta Dolomieten. En ineens ervaar ik het als een voordeel om een soort van ‘te dwalen’ door een skigebied. Het is ontspannend en uiteindelijk zijn de borden langs de pistes zo duidelijk dat je altijd weer bij het vertrekpunt terugkomt. Met de vele opstapplaatsen in het gebied, is het dan wel noodzaak te onthouden waar je bent vertrokken! 

Strakke afdalingen! 

Het is inmiddels maart en deze winter kent geen heel grote hoeveelheden verse sneeuw. Maar de pistes liggen er stuk voor stuk prachtig bij, geen ijs of stenen, maar strakke afdalingen door bossen, met vergezichten en langs heel authentieke hutten of zelfs een fort uit WOI. 

Microklimaat met veel sneeuw

De zon staat strak aan de hemel als we in Fondo Grande vlakbij Folgaria (1.169 m) op de ski’s stappen. Het plan is om direct richting via Passo Coe en de top Costa d’Agra (1.850 m) naar de pistes bij Fiorentini te gaan. Bij de gezellige hut ‘Par Via’ is het tijd voor koffie met een ‘dolce’ (zoetigheid). Het valt mij direct op hoe mooi wit de omgeving is en bij navraag wordt mij dan ook verteld dat er een microklimaat heerst en in die hoek altijd de meeste sneeuw valt. Na nog een paar afdalingen laat ik de drone vliegen om wat mooie beelden te verzamelen om terug te keren naar het panoramapunt bij Costa d’Agra - Passo Coe waar ik ’s middags moet zijn.

Ontspannen sfeer

Ondertussen zie ik om mij heen zoveel toppen dat het even duurt voordat ik weet welke het zijn. Richting het zuiden worden de bergen steeds lager tot ze bij de horizon vrijwel verdwenen zijn. Ik merk dat deze omgeving een ontspannend effect heeft, de sfeer op en bij de pistes is heel gemoedelijk en hutten lijken uit vroeger tijden te stammen, maar wel met alle comfort. 

Een fort uit WO1

In het zonnetje heerlijk grote bochten makend ski ik nu richting Fondo Piccolo en Fondo Grande waarbij ik diverse malen via bruggen over de weg suis. Terug omhoog en op zoek naar een berghut voor de lunch zie ik ineens, op ruim 1.600 meter hoogte, een bordje ‘Forte Somme Alto’ langs de piste. De ski’s uit en op slecht 5 minuten lopen sta ik voor de overblijfselen van dit fort uit de Eerste Wereldoorlog. Trentino en deze streek in het bijzonder vormde de gevechtslinie tussen het Oostenrijks-Habsburgse rijk en Italië waardoor je diverse overblijfselen als forten, loopgraven en uitkijkposten kunt tegenkomen. ’s Zomers zijn er wandel- en mountainbike-tochten mogelijk waarbij je een ware reis door de geschiedenis maakt. Ik vind het ongelooflijk te bedenken dat zo’n 300 soldaten hier deels onder de grond hun tijd hebben doorgebracht. Het fort is niet zwaar getroffen door bombardementen en daardoor nog goed zichtbaar.

Op de dunne latjes...

De lunch op het terras bij berghut Stella d’Italia smaakt goed en geeft nieuwe energie voor hetgeen ik verder nog op het programma heb staan. Ik word rond 15 uur bij Passo Coe verwacht en zodra ik daar aankom, is het me direct duidelijk: langlaufen. De loipes liggen te glimmen in de zon en ik zie op de kaart dat er diverse rondjes mogelijk zijn. Ik besluit te starten met 1,5 kilometer om op te warmen. 

Leren en genieten

Wiebelig op de smalle skietjes schuifel ik naar het spoor en ik probeer wat meer kracht te zetten. Na een tijdje wordt de beweging wat soepeler maar bergop stagneert de snelheid behoorlijk terwijl een volleerd langlaufer mij voorbij steekt. Het kan dus een stuk beter… Op een bankje langs de route rust ik even uit en ik geniet van het uitzicht vanaf deze bergpas. Ik snuif de pure berglucht diep in terwijl het ondergaande zonnetje voor een warme gloed zorgt. 

Een leeg hoofd...

Na een paar rondjes heb ik het luie zweet eruit gewerkt en keer ik terug naar het startpunt. Het was een tijdje geleden maar ook langlaufen is een heerlijke wintersport. Doordat je fysiek flink bezig bent, maak je je hoofd leeg en is de ontspanning erna dubbel zo groot. En dit alles in zo’n mooie omgeving maakt dat ik mij weer een bevoorrecht mens voel. 

Tekst, foto's en video: Sytske Maaijen