NederlandThuis tijdens de coronacrisis, wat doen de RonReizen-bloggers? Vincent

Thuiswerken

Thuiswerken is ook niet meer wat het geweest is. Vroeger, in het pre-covidium, bestond thuiswerken uit rustig opstaan – om 9 uur beginnen is voor loonslaven, nietwaar? – en na een krantje en een crackertje rustig de tas pakken en op het fietsje naar een hotellobby naar keuze om daar de eerste paar uur van de dag aan de slag te gaan. Altijd hotellobby’s, want In cafés vallen ze je voortdurend lastig: “Nog wat drinken?” Bijkomend voordeel van zo’n hotel: je voelt je als reisreporter in elk geval nog enigszins internationaal actief.

Nu daarentegen, heeft het thuiswerken een onvoorziene letterlijkheid aangenomen en blijkt het in allerijl ingerichte thuiskantoor een contradictio in terminis. Ja, het hoekje voor de laptop bleek snel genoeg gevonden, maar ik wist bijvoorbeeld niet hoeveel centrifugecycli de wasmachine aan de andere kant van de muur heeft. Of dat het geluid van de afwasmachine bij ons in de keuken makkelijk voorbij de kinderkamers (Ligt hij nog in bed? Heeft zij de gordijnen al open?) en onze toch tamelijk rommelige kledingkast reikt (even mijn vak met shirts opruimen). Zo’n ding slurpt dus, blijkt nu. 

En de lol om de hele dag in mijn joggingbroek rond te lopen terwijl ik de mooiste stukken schrijf, verdwijnt als de kinderen niet pas om 15.30 uur thuiskomen van school, maar de hele dag zelf ook rondscharrelen in wisselende vormen van nachtkledij. En dus ook kunnen zien hoeveel hagelslag ik op mijn brood doe. Opvoeden begint dus daadwerkelijk bij jezelf. Ai.

Welnu, concentratie! Waar was ik ook alweer? O ja, mijn volgende trip regelen. Maar eerst even de was opvouwen…