DuitslandGolf in de bergen: Oberstaufen

Na de overbekende schnitzel, witbier en een verkwikkende nachtrust, rijden we de volgende dag naar Golf Club Oberstaufen-Steibis. Dit is andere koek. Een strak clubhuis met Beierse stube, keurige shop en receptie, prima driving range en een veelbelovende baan. Waar de nukkige manager Michael Toffel het eerst verbiedt om foto’s te maken. Door de wekenlange regen hebben ze nauwelijks kunnen maaien en hij vindt dat de baan er niet uitziet. Ik vind dat wel meevallen, maar hij is onvermurwbaar. Spelen dan maar en hier mag ik de baan in met een elektrische trolley. Fijn!

Weer een baan van Kurt

Net als Bregenzerwald is ook deze course getekend door de Duitse baanarchitect Kurt Rossknecht. In 1989 begon het hier met negen holes en in ’96 volgde de uitbreiding naar 18. De 800 leden spelen op een mooi verzorgde strakke bergbaan, die op zo’n 800 meter hoogte met een par 4 van 308 meter begint. Ook hier is het al snel weer klimmen en dalen en ruisen beekjes her en der dwars door de baan. 

Bomen in de weg

Hole drie (par 3, 159 meter) ziet er uitdagend uit. Op links ontneemt een partij bomen je het zicht op de vlag, waar rechts van die smalle, lange green een grote boom staat en aan de linkerkant een bunker. Het rustgevende geklingel van de koeienbellen dat uit de bergen tot je komt helpt niet merk ik als ik keihard de green mis.

Weer een boom

Hole 4 is ook weer een lastige. Voor de derde keer al komt een beekje in beeld, links voor en rechts erachter bewaakt door bomen en dat alles op zo’n 220 meter. Dus een beetje goeie drive en je ligt erin. De ultrasmalle green ligt op deze par 5 dan nog meer dan 200 meter bergop van je verwijderd met een fikse boom ook nog eens midden in de fairway. 

Smal...

Denk je het na hole 4 weer wat rustiger te krijgen, vergeet het maar. De vijfde is een par 3 van 169 meter. Met een smalle fairway die schuin van rechts naar links afloopt. Met rechts een weiland, dus out of bounce en links een pad en de fairway van de vierde. De green van maar elf meter breed en 24 meter lang ligt een stuk hoger, dus enige accuratesse is wel handig. 

Het hoogste punt

Door naar de zesde en nog wordt ons geen rust gegund. Met stroke-index 1 is het een van de signature holes van de baan. Een par 5 van 463 meter flink bergop, met een dogleg naar links. Vanaf de teebox sla je door een tunnel van bomen heen richting de hoek, maar let op want rechts is out of bounce. In het tweede deel vraagt een enorme rots midden op de fairway je het slim te spelen. Maar de beloning, eenmaal op de green, is fantastisch. Het is het hoogte punt van de baan op 940 meter en precies op dat moment brak de zon even door en was er eindeloos uitzicht richting Ravensburg, Lindau, Bodensee en door wolken omgeven pieken van Oostenrijkse en Zwitserse Alpen. Wat een feestje. En hoe fijn dat de  camera toch in de tas zat… 

Glooiend met eindeloze panorama's

En zo glooit en golft de par 70 en 5282 meter lange baan (van geel, er is geen pro tee) op en neer. Met mooie en soms bijzondere holes in een parklandsetting en eindeloze panorama’s. Dat is precies waarvoor de vele golfers van heinde en verre komen, vertelde de inmiddels wat ontdooide Toffel me later. Zeker, je moet echt wel even wennen aan dat berggolf met al z’n blinde schoten, nooit eens een vlakke stand en ook nog eens al die bergbeekjes en meertjes. Eenvoudig werd het zeker op Oberstaufen-Steibis nooit, maar het spectaculaire landschap is zo prachtig dat je al die missers in no time weer vergeet.