OostenrijkMet Bert Sitters fietsen langs Karintische meren

De bierlucht komt ons te gemoed in Villach, want bijna pal langs de Drauradweg prijkt het brouwhuis van de Villacher Brauerei. Heineken heeft tal van brouwerijen in Oostenrijk opgeslokt, maar de stad Villach is nog altijd trots op de zelfstandige brouwerij. Het terras van de Brauhof zit op de vele fraaie zomeravonden steevast stampvol. Behalve een keuze aan lokale bieren biedt het etablissement een uitstekende Speisekarte. Een Oostenrijkse kaart met Brauerkotelett mit Biersaft, Rösti und Grillgemüse doet watertanden.

Het eerste meer

De klokken van de Heiligen Kreutz Kirche lijken ons uit te zwaaien bij ons vertrek naar de Ossiacher See. Het eerste meer van een lange reeks met tussen de meren fietsen langs een wild stromende rivier of beek. 
De dorpskerktorens met de traditionele ui onder de spits lijken zo ontsnapt uit een Ravensberger puzzel. Het is zondag en op diverse plaatsen blaast de muziekkapel vrolijke deuntjes langs het fietspad. Naast de muzikanten in klederdracht staan grote pullen bier. Dit is Karinthië.

Heldere meren

Opmerkelijk is dat de kleur van het water van elk meer verschilt: van diepblauw tot turquoise. Een ding hebben alle meren gemeen. Het lijkt behoorlijk diep, maar toch zien we de bodem. “Ons water is van drinkwaterkwaliteit”, spreekt Eva in Annenheim met enige trots uit. 

Naar de Weissensee

We moeten flink in de pedalen, want de legendarische Weissensee ligt op meer dan 900 meter hoogte. Het oostelijk deel van dit meer ligt zo nauw tussen twee bergruggen, dat er geen ruimte is voor een weg of zelfs geen fietspad. Gelukkig kunnen onze fietsen mee op de boot. We hebben de indruk als of we door een Noors fjord varen. Geen weg betekent ook geen bebouwing en zo is de natuur de natuur gebleven. Ook het water van de Weissensee is aangenaam van temperatuur ondanks de grote hoogte. Het meeste water borrelt op vanuit de bodem en is dus al warm. In winter ligt er een dikke laag ijs, maar het is alleen het bovenste deel van het diepe meer dat afkoelt.

Van heksen en feeën...

Na een korte klim naar het hoogste punt van de route op 1000 meter volgt een heerlijke afdaling naar het dal van de Gail. Ook in dit dal zijn meren. De Pressegger See is onderdeel van een moerasgebied. Het heeft iets geheimzinnigs. Vooral tijdens de ochtendnevel. Volgens een sage zweefde hier ooit een boze heks in deze nevelslierten. Er zou ook een goede fee rond gedwarreld hebben.

Een halve berg

Vanaf de oever van het meer valt onze blik op Dobratsch: de huisberg van Villach. Deze berg komt de volgende dag steeds vanuit een andere invalshoek op ons netvlies. Eigenlijk is het een halve berg, want tijdens een aardbeving in 1348 stortte de zuidhelling naar beneden. Hierdoor is de steile rotswand ontstaan. Tot 2003 werd er op de andere hellingen druk geskied, maar alle liften zijn ontmanteld om de Dobratsch de status van natuurpark te geven.

De beren zijn terug

Een bord wijst ons op beren die na een lange afwezigheid zijn terug gekeerd vanuit Slovenië. Voor beren zijn het vrij kleine exemplaren, want ze wegen slechts 250 kilo. De kans om een beer tegen te komen is gering, want de beren hier zijn vooral ’s nachts actief en bovendien mensenschuw. 
De Klopeiner See gaat prat op het warmste water. De meer dan honderd pieren die zich in het meer uitstrekken zijn gevuld met zonaanbidders. Alleen aan de zuidoever is een stukje zonder pieren

Het mooiste strandbad

Het meest chique meer bewaren voor onze laatste etappe. Toen de spoorbaan vanuit Wenen in de 19de eeuw in gebruik kwam, werd de Wörthersee trendy onder de rijken van de stad Wenen. Vooral in Velden verrezen pontificale villa’s. Wij kiezen Strandbad Klagenfurt-Wörthersee uit als ons favoriete strandbad van de hele route.