OostenrijkGolf in de bergen: Bregenzerwald

Wel eens in de bergen gespeeld? Ik inmiddels wel. En dan besef je je direct weer dat al die lesjes met de bal boven of beneden je voeten of een rare schuine stand echt wel nut hebben. Want als er een ding is dat ik bij m'n bezoek aan Zuid-Duitsland heb geleerd is dat je behalve op de teebox en green nooit een vlakke stand hebt. Zaak om weer even in je geheugen te graven; hoe zat het nou ook weer precies? Dat kost je in het begin nogal wat golfballen, maar de prachtige vergezichten, de gemoedelijkheid, het vriendelijke (baan)personeel, de gelikte dorpjes, het vergoedt veel, zo niet ál die ‘lost balls’…

Waar blijft Oberstaufen?

Het duurt eeuwig lijkt het eer Oberstaufen in zicht komt. Even nog denk ik  dat de navigatie het niet goed heeft, want de wegen worden steeds smaller en bochtiger en het gaat heuvel op, heuvel af richting de Allgäuer Alpen. Het is eind juli, maar overal hangt de bewolking laag en (mot)regent het voortdurend. Zomer in Europa.

Geraniums in de bergen

Nergens zie ik iets dat lijkt op wat toch wel een bekend en daardoor groot toeristisch (wintersport)oord moet zijn. Bijna onmerkbaar haast rijd je  plotseling op de hoofdstraat van het dorp en vind ik al snel het Lindner Park Hotel. Het is zoals je je het had voorgesteld: een groot wit stenen hotel met puntdak, houten opbouw en aan elk balkon bloembakken met roze en rode geraniums. 

Golf is het belangrijkste

Op slechts tien minuten rijden van het degelijke, luxe en strak geleide hotel ligt Golfpark Bregenzerwald. Het ligt letterlijk nét over de grens in Oostenrijk en hier draait het om golf en is alles er omheen niet heel belangrijk. De receptie zetelt in een voormalige houten schuur, er is een kleine driving range met een shop en het clubhuisje bereik je via een partytent. 

Doorweekt

Na een periode van broeierige warmte regent het nu al wekenlang. De banen zijn verzadigd en buggy’s en trolleys zijn verboden. Tas op de rug dus en door het slechte weer besluit ik om maar negen holes te spelen.

Van veehouder tot greenkeeper

Gelukkig weet greenkeeper Werner Hörburger precies waar je wél kunt rijden met een buggy en zo kan ik later toch nog op stap om wat mooie plaatjes te schieten. De voormalige veehouder doekte zo’n vijftien jaar geleden zijn stallen en weilanden op en verhuurt zich sindsdien met al zijn machines aan diverse (sport)clubs als greenkeeper. 

Mooie plaatjes in de bergen

Ik sta inmiddels op de teebox van de eerste hole. Het is een fikse par 5 van 454 meter van de gele tees (wit 464). De brede fairway loopt schuin naar beneden af, dus het is wijsheid de bal richting het hoogste deel te driven. Dat er op driekwart van de fairway een beekje dwars doorheen stroomt, zie je pas als je je tweede slag al hebt gemaakt. Beter op de infobordjes kijken dus! De green ligt weer een stuk hoger en met een oude boerenschuur ernaast is het een mooi plaatje. 

Omhoog en omlaag

Hole twee is een par drie van 120 meter met de vlag voorop. Maar omdat de green tientallen meters lager ligt is een wedge al haast teveel. Op naar de derde, een par 4 van 243 meter met een dogleg naar rechts. Nadenken weer, want de ‘knie’ zit maar op zo’n 155 meter vanaf gele tee. Eenmaal de bocht gehaald zie je de green ver beneden je liggen. Bewaakt door een flinke bomenpartij en daarachter, aan de overkant van het dal, de Allgäuer Alpen met hier en daar een boerenhoeve. Dat uitzicht doet je even vergeten dat je soms letterlijk soppend van de ene naar de andere slag loopt.

Onverwachte workout

Holes vier (par 4, 372 meter) en zes (signature hole, par 4, 361 meter) eindigen op het diepste en dus natste punt van de baan, bij een bruisende, snelstromende rivier en bewaakt door strategisch geplaatste bomen en een meertje. Het is een prachtig stukje van de parklandbaan. De greens worden maar mondjesmaat bewaakt door bunkers die daardoor weinig in het spel komen. En dat is maar goed ook. Het is grof zand, klonterig en nat. De volgende drie holes is het weer klimmen en dalen en met de tas op de rug is het een onverwachte workout. Een van de oude schuren die je her en der op de baan tegenkomt blijkt koffiebar Zum Bergfrieden te zijn. Dicht. Dat zal wel voor de winterperiode zijn als er hier in de regio geskied wordt. Jammer, want ik had inmiddels na al dat gesjouw wel wat kunnen gebruiken! 

Einde in zicht

Na de par 3 achtste van 166 meter waar de green ook weer tientallen meters lager ligt en je door een tunnel van bomen moet afslaan, sluit ik af met de negende, een par vier van 332 meter. Op de ruime fairway die eerst naar beneden loopt, liggen de bunkers op driving distance. Een dan, eindelijk, weer omhoog naar de vlag en het clubhuisje… 

Over de bomen...

De holes 12 tot en met 16 liggen aan de overkant van de rivier, de andere kant van het dal dus. De zeventiende moet nog even worden vermeld, want alleen al de afslag is spectaculair waar je over een bomenrij en de rivier moet driven. En vervolgens mag je op deze 427 meter lange par 5 nog een heel eind naar boven beuken, waarbij je op driekwart nóg eens over een bomenpartij heen moet. 

Charmante baan in de bergen

Een charmante baan is de conclusie, waarbij het golf voorop staat en je door de wolkenmist heen mooie vergezichten hebt. Prima verzorgde fairways en ietwat trage greens met veel Dollarspots (zie kader Daniel Green).