EngelandLangs het zuiden van England's Coast

We rijden het graafschap Devon in vanuit kuststad Plymouth. Het landschap onderweg richting kust kenmerkt zich door uitzichten op van die heerlijk glooiende heuvels en keurig door strakke heggen verdeelde weilanden. Devon is een van de grotere county’s in Engeland. Onze uitstekend ingevoerde gids, Alex Graeme van Unique Devon Tours, vertelt honderduit over de veelzijdigheid van het graafschap en haar markante plekjes. Zoals Totnes, waar we doorheen rijden. Een buitengewoon eigenwijs dorp met hele eigenwijze inwoners, veelal kunstenaars, die zelfs hun eigen geld hebben ontworpen (zo is er een briefje van 21 Totnes pound…). Hoe Brits wil je het hebben? 

Uitzicht op de haven

We eindigen de dag in Brixham, dat samen met de andere kuststeden Paignton en Torquay een drieluik vormt, Tor Bay. Een prachtig stadje met eeuwenoude huizen tegen de heuvels aangebouwd en straten vol ‘kinderhoofdjes’. Reken er op dat je heel wat steile straatjes en trappen op- en afloopt. Ik logeer in het charmante Quayside Hotel, dat er klein uitziet maar via kruip-door-sluip-door gangetjes en trappen ontelbaar veel kamertjes kent. Vraag er vooral een met uitzicht op de haven. 

Vismarkt

Die haven is precies de reden dat we in Brixham overnachten. De volgende ochtend worden we namelijk om zes uur al verwacht bij de visafslag. Van heinde en verre komen restaurateurs en winkeliers naar de Brixham Fishmarket, een van de bekendste en beste van het land. In een paar hallen ligt de verse vis in bakken vol ijs en wordt er door de in witte stofjassen en laarzen gehulde kopers druk onderhandeld over de prijs. De moeite van het bezoeken waard en een heerlijk pandemonium zo op de vroege ochtend, dat een mooie afsluiting kent als achter het gebouw in de haven een zeehond komt bedelen om vis…

Spectaculaire uitzicht op England's Coast

Rij als je toch in Brixham bent zeker even naar Berry Head, een landtong en natuurreservaat dat je een spectaculair uitzicht biedt op de kustlijn en zee. Of zoals onze gids het simpelweg omschreef: ‘400 million years in the making…’. Er zijn fortificaties uit de Napoleontische tijd, een bezoekerscentrum en een cafe/restaurant voor de inwendige mens. 

Lees ook: 

over de inwendige mens gesproken... 

Dit is mijn verhaal over de heerlijkste restaurants op deze trip!

Agatha Christie's zomerhuis

Het landgoed Greenway, ook wel bekend als Greenway House, ligt aan de rivier Dart, niet gek ver van Brixham vandaan. Op zich allemaal niet zo bijzonder, ware het niet dat dit het zomerhuis was van de beroemde thriller-schrijfster Agatha Christie en haar gezin. Na Christie’s dood in 1976 woonde haar dochter Rosalind er tot het in 2004 werd ingelijfd door de National Trust als nationaal erfgoed. Christie, nog steeds goed voor een verkoop van enkele miljoenen boeken per jaar, liet het huis en de omgeving ook regelmatig terugkomen in enkele van haar boeken. Je kijkt je ogen uit, want alles in het huis is nog origineel, zelfs Agatha’s kleren hangen er nog. Bewonder haar werkkamer, kasten vol parafernalia, het botenhuis, etc. 

Pinguïns voeren! 

Als in het driemanschap Brixham de working town is, dan is Paignton al wat toeristischer ingesteld met een pier, een boulevard en tientallen kroegen op de eerste lijn. Maar Torquay is het summum van dit alles. Een toeristische hotspot met dito winkels en horeca. Plus ook hier de onvermijdelijke (gedateerde) pier en tal van attracties. Hier bezoek ik Living Coast, een kleine dierentuin en aquarium, geheel gericht op kustdieren, met onder andere zeehonden, otters en tal van vogels. Tegen betaling mag je hier de pinguins voeren en ik kan je uit ervaring vertellen dat dat nog niet eenvoudig is!  

Onder de grond...

Zeker ook leuk om hier te bekijken is Kents Cavern, een serie pre-historische grotten die al vijf generaties in bezit is van de familie van Nick Powe. Vanuit wat ooit het woonhuis erboven was, maar nu een toeristische attractie, kom je in het grottenstelsel terecht dat inmiddels uitstekend begaanbaar is, goed verlicht en waar je naast de stalagmieten en stalagtieten ook schedels en botten ingebed in de rotsen ziet van holenberen uit de oertijd. Kijk of je Nick aan het praten krijgt over zijn geschiedenis en die van de grotten, het enthousiasme spat eraf. Wij dronken er thee bij, wat overigens wel een dingetje bleek, want de bijbeborende scone met clotted cream en jam was een discussiepunt van de eerste orde! Doe je nou eerst de cream op de scone of de jam… Woensdag is overigens de drukste dag en kom er niet als het regent, want dan is het hartstikke nat, ook in de grot. 

Lekker kneuterig

Shaldon en Teignmouth worden gescheiden door de rivier Teign waarvan de monding een enorm getij kent. Twee keer per etmaal loopt de boel leeg en weer vol. Shaldon is een mooi klein dorp, waar ik logeer in The Ness. Ook weer zo’n heerlijk Engels seaside hotel met kamers vol kneuterigheid, ontelbaar veel kussens op je bed en handdoeken ter grootte van vloerkleden. 

Lees ook: 

mijn verhaal over Plymouth

en de verhalen van Liesbeth over England's Creative Coast hier en hier! 

Barry de mosselvisser

Tijdens hoog water pakken we het piepkleine pontje naar Teignmouth en steken we de rivier over. Dit dorp is een stuk groter en kent ook weer een boulevard afgeladen met restaurants en kroegen en een wat vervallen pier vol met tientallen herrie-spuiende gok- en speelautomaten. Ik ontmoet er de 72-jarige mossel- en oestervisser Barry die de mooiste verhalen heeft. Over die ‘goeie ouwe tijd’ dat hij als kind bij laag water over een dik tapijt van mosselen liep en dat je tegenwoordig nauwelijks meer een emmer kunt vullen. Barry vindt het sowieso maar een rare tijd tegenwoordg, waarin iedereen maar oesters eet alsof het niks is… “Met Valentijnsdag kunnen we ze niet aanslepen en dan denken ze dat ze de hele nacht door kunnen rommelen, haha…”

Onder de grill

Dat we ze rauw eten vindt ‘ie ook maar gekkigheid. “Daar kun je zo ziek van worden, mij niet gezien!” Barry stopt de oesters voor 30 seconden in de magnetron (dan gaan ze makkelijk open!), doet er spek of kaas of wat je maar wilt bij (Angels on horseback) en dan onder de grill met een klein beetje witte wijn erover. Al meer dan vijftig jaar is hij met oesters bezig en zorgt er bijvoorbeeld voor dat als hij oer-oesters vindt (native, de originele) hij die apart houdt en weer uitzet langs de rivier in de hoop dat er weer meer ‘eigen’ oesters komen…

Fossielenjagers in het zuiden van Engeland

We eindigen onze trip bij Lyme Regis. Een allerschattigst dorpje, ooit op de kaart gezet door Mary Anning, een Engelse fossielenverzamelaarster en paleontologe, onder andere bekend geworden met ontdekkingen van Ichthyosaurus en Plesiosaurus. Dat deed ze in het eerste deel van de negentiende eeuw, maar tijdens haar leven heeft ze daar nooit erkenning voor gekregen. Waarom daar? Bij hoog water beuken de golven op de kliffen waarbij voortdurend stukken loskomen. Bij laag water gaan de fossielenjagers, ook nu nog steeds, het strand op om te speuren naar de miljoenen jaren oude fossielen die in de lagen van de kliffen waren opgeslagen en dan zo maar op het strand terecht komen. Wij hebben er een uurtje rondgelopen en ook talloze, kleine, voorwerpen gevonden. In het winkeltje op de kop van het strand, dat ze hier de Jurrasic Coast noemen, kun je geweldige voorbeelden zien. Van hele kleine fossielen tot complete dino-koppen! 

Lees ook:

Raymond's roadtrip door subtropisch Zuid-Engeland