DuitslandDe Neckartal radweg: gevarieerd fietsen langs mooie rivier

We staan voor een dun straaltje water dat zich in een gootje sijpelt. Dit is het dan: de bron. Snel krijgt het gootje versterking van andere stroompjes. Samen vormen ze een beek. Spoedig zwelt het geluid van het wilde water aan en fietsen we langs een echte rivier. De Neckar, we laten hem 375 kilometer niet meer los. 

Rottweil aan de Neckar

Rottweil geeft een bord voor het charmante stadje aan. Hier komen de Rottweiler honden oorspronkelijk vandaan. De enige exemplaren die we tegen komen zijn namaak in het kantoor van de toeristeninformatie. Ze bijten niet. Het blijkt ook net marktdag. We moeten even lopend onze fietsen voortduwen, maar krijgen er een bont schouwspel voor terug met geurige aardbeien, sterk ruikende kazen, fleurige bloemen en bonte zomerjurken.

Door het Zwarte Woud...

De Neckar heeft een diep dal uitgesleten. Dit is het Zwarte Woud, maar zien vooral veel groen afgewisseld door kleurrijke bloemen. Rijen zonnebloemen lijken ons aan te staren. De enige geluiden komen van de vogels die er lustig op los tjilpen. Het is hier volop ongerepte natuur. Een enkele keer onderbroken door de geluiden van een Autobahn hoog op een viaduct over het dal.


Krakende vloeren, maar geen koekoeksklok

Hotel Schiff in Horb am Neckar met het kwaliteitslabel Bett&Bike aan de gevel is stokoud. De houten vloer kraakt bij iedere stap, maar er hangt wel sfeer. Vanuit ons raam blinkt een panorama over het stadje en de Neckar. Het enige dat we missen is een koekoeksklok. Het Zwarte Woud en koekoeksklokken, die horen bij elkaar. 


De Neckar wordt breder

De river wordt breder. Dit betekent meer leven langs het water. Kleine stadjes met de kneuterige huisjes volgen elkaar op. 
Tussen alle minuscule vakwerkhuisje priemt de Dom van de katholieke bisschopsstad Rottenberg hoog de lucht in. De klokken galmen dominant door het dal. Het rijke Roomse leven ten top. 

Stuwen houden de Neckar in toom

Amper tien kilometer verder is het protestantse bolkwerk Tübingen: met hun oude universiteit. Absoluut pronkstuk is het Raadhuis uit 1435. Het lijkt of ieder plekje op de gevel is benut voor versierselen. Ondertussen klimt de postbode met een forse lading post op zijn fiets bonkend naar boven op de oude keitjes. Gelukkig is zijn speciale e-bike voorzien van zware accu’s. Als afscheid van het monument biedt de Neckarbrug ons een fraaie blik op de stad. 
De rivier lijkt nu volwassen en echt breed. We passeren een aantal stuwen die de rivier in toom moeten houden. Voor de dam verzamelt zich het water in een grote plas.


Knipoog naar Gaudi

Het is niet alleen vakwerk dat de klok slaat De bonte compositie met kleuren en mozaïeken in het wijkje Wohnen unterm Regenturm in Plochingen uit de jaren ’90 van de architect Friedensreich Hundertwasser lijkt op een knipoog naar Gaudi. 
Vanaf Plochingen is de Neckar bevaarbaar. In de oude haven liggen voornamelijk plezierjachten.
 De scheepvaart betekende de opkomst van de industrie. Hoe dichter we bij Stuttgart komen, des te meer industriële gebouwen staan langs de Neckar.

Negen verdiepingen oldtimers

Stuttgart ligt met de rug naar de Neckar toe. Wel zijn er enige buitenwijken in de buurt van de rivier. Ook pal aan de Neckar staan de uitgestrekte complexen van Mercedes-Benz. Pal aan de route is het Mercedes-Benz Museum: voor de liefhebbers van oldtimers zijn de negen verdiepingen een waar walhalla. 

Wijn langs de Neckar

De industrie verdwijnt en er komt steeds meer wijn in beeld. Ieder plekje op de hellingen van de Neckar lijkt bedekt met wijnranken. Borden langs het fietspad trachten ons te verleiden tot een Weinprobe. Pas op het einde van de fietsdag geven we toe aan de verleiding, want tijdens het fietsen stijgt de wijn naar ons hoofd en zakt in onze benen. 
En die hebben we nog nodig voor de klim naar het ommuurde stadje Marbach hoog boven de Neckar. Op een knus pleintje voor het geboortehuis van de schrijver Friedrich Schiller genieten we dan eindelijk bij een lokaal wijntje na van onze fietsdag.

In alle vroegte: de Neckar op haar mooist

Ga vroeg op stap krijgen wij als advies, want dan is de Neckar op z’n mooist. Dat klopt. Langzaam trekken de geheimzinnige nevelslierten op en priemen de prille zonnestralen zich in het dal.
 Hoe dichter bij Heidelberg, des te intiemer wordt het rivierdal. Op strategische plekken in de bochten verfraaien historische burchten de hellingen. Het meest imposant vinden we de Burcht Hornberg. Ridder Götz von Beringen trok er maar weinig uit op zijn paard, maar genoot hier 45 jaar van de voortreffelijke wijn rond zijn kasteel. 

Heidelberg is prachtig!

Het oude Marktplein van Eberbach is een waar genot. Vanaf dit romantische stadje gaat de route langs de stille kant van de Neckar over een bospad. Tussen de bomen door houden we zicht op de rivier. 
Langzaam komt de oude brug van Heidelberg in ons vizier. Op deze monumentale brug ligt de universiteitsstad aan onze voeten. Hoog boven de oude stad verheft zich het voor een belangrijk deel verwoeste slot. We parkeren veilig onze fietsen voor een ritje met de bergbaan naar boven en dromen weg bij het uitzicht. De muziek speelt toepasselijk 'Ik heb mijn hart in Heidelberg verloren'. 
De oude stad werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gespaard. Het is een lust om te dolen door de nauwe straatjes die al voor Goethe etwas ideales had. 

De Neckar stroomt de Rijn in

Het einde komt in zicht. Het uit een Ravenburger-puzzel ontsnapte Ladenburg biedt ons een toegift, maar uiteindelijk moeten we bij Mannheim in de remmen knijpen, want hier stroomt het water van de Neckar in de Rijn: helaas tussen de industrie. 
Het centrale deel van de stad werd tijdens de Tweede Wereldoorlog volkomen platgebombardeerd.
 De herbouw vond plaats volgens een dambordstratenpatroon: de kwadratenstad. Het centrum van Mannheim kent geen straatnamen, maar alle blokken hebben een nummer. De stad heeft echter voldoende sfeervolle terrassen om onze fietstocht waardig af te sluiten.