NederlandThuis tijdens de coronacrisis, wat doen de RonReizen-bloggers? Liesbeth

Beperkingen of #QuarantaineLife on the bright side?

Een beperking, zoals nu van onze bewegingsvrijheid, wordt pas echt vervelend als je ervoor kiest ‘m als beperking te zien. Dat de situatie nu 'anders' is, klopt volledig wanneer je het bekijkt vanuit je eigen perspectief van een paar maanden geleden. Mijn 'normaal' was dat ik de halve wereld over reisde als blogger en reisbegeleider. Toevallig ben ik kort voor de Corona-uitbraak weer gestart in een vaste baan waardoor de overgang naar de huidige situatie gelukkig iets minder groot was. Maar wat nou als dit het nieuwe normaal is? Welke keuzes zou je dan maken? 

Voor dit blog doe ik het gedachtenexperiment dat het werken en leven op de manier zoals we sinds half maart 2020 doen het nieuwe normaal is. Ik weet nu al dat ik delen mee wil nemen naar straks als alle beperkingen weer zijn opgeheven! 

Om te beginnen: ik realiseer me terdege dat ik in een voor deze situatie luxepositie zit met een baan waarin ik kan thuiswerken en ik me geen zorgen hoef te maken over mijn inkomsten. Ook heb ik geen kleine kinderen en zijn hubby en ik gezond. We wonen in een fijn appartement met rammend snelle wifi en hebben 2 aparte werkplekken ingericht zodat we beiden ongestoord aan de slag kunnen. Het favoriete koffietentje is open voor afhaal en aangezien iedereen op een kleine cirkel rondom huis is aangewezen, leren we ons buurtje veel beter kennen. 

De afgelopen jaren heb ik als freelancer al veel vanuit huis gewerkt, dus alle valkuilen bij het zelf aanbrengen van structuur in je werkdag heb ik inmiddels uitgebreid doorlopen. Op dit moment heb ik met mijn team elke ochtend om half 9 een standup en dat is een heel goed voorbeeld van een effectieve stok achter de deur! Lunchen doen we samen en als aan het eind van de middag de laptop dicht gaat hebben we de keuze tussen een rondje (hard)lopen op het strand of klussen op onze zeilboot op tien fietsminuten. Biologische groente en fruit worden bezorgd door een lokale teler en uit de dito inspiratie maaltijd-krat die we wekelijks ontvangen wordt een dag of 4 samen gekokkereld. 

En dan is er daarna nog tijd voor online pianoles, een Facetimeborrel of een lekker serietje op de buis. Elke week skype ik een uurtje met mijn Taalmaatje, een vluchteling die ik help met het leren van de Nederlandse taal. Nieuws consumeer ik met mate; van al die exponentiele grafieken ga je je ook niet beter voelen. Kies in plaats daarvan voor opinie en achtergrond-podcasts, ik merk dat die nuance mij in ieder geval veel meer rust in mijn hoofd oplevert. Minder te kiezen hebben is soms best lekker. Onder het genot van een flesje wijn, laatst tijdens zonsondergang op het strand, keken we elkaar aan met een bijna schuldbewust gevoel van blijheid – zo slecht is dit quarantaine-leven in Nederland nog niet!

Voordat je nu denkt dat het hier één grote Punica-oase is: bovenstaand gedachtenexperiment is helaas nog geen 100% realiteit ;-) 

Daarbij: natuurlijk is het lastig als je internet eruit klapt, de verbinding slecht is en je een vergadering hebt waarvan het eerste kwartier verloren gaat met “Hallo? hallo? Horen jullie mij?”. Ook irritant: die ene collega met blaffende hond die de mute-knop niet weet te vinden of die met een onopgemaakt bed en wasrek op de achtergrond. Maar al met al mag ik niet klagen...