Verenigde StatenOp avontuur met de Holland America Line naar Alaska

De vlucht naar Vancouver moet je even uitzitten, maar dan kom je in die heerlijke Canadese stad aan de westkust van dit enorme land. Ga vooral een dag eerder en boek een hotel. De stad is super fijn om te ontdekken. Vervolgens is het inschepen, in mijn geval op de Koningsdam. Het is een van de schepen uit de Pinnacle-klasse en kan zo’n 3000 passagiers herbergen. 

Populaire cruisebestemming! 

De populariteit van een Alaska-cruise was al direct af te meten aan de vroege toestroom op de inschepingsdag. Terwijl de boarding pas vanaf twaalf uur zou beginnen, stonden om negen uur in de ochtend de eerste gasten al bij cruiseterminal Canada Place te trappelen van ongeduld. Deze cruise was dan ook volledig uitverkocht. 2700 gasten en iets meer dan 900 crew. 

Richting Juneau in Alaska

De afvaart blijft altijd een feestje. Aan de kade vele belangstellenden en met een hoop spektakel van het entetainmentteam voeren we rond vier uur in de middag de haven van Vancouver uit. En dan zoeken de meeste opvarenden een van de vele bars op of gaan al naar de grote dinerzaal voor een vroeg avondmaal. Het schip ontdekken kan de dag erop wel, want dan hebben we een complete dag (en weer een nacht) op zee voordat we bij onze eerste stop Juneau aankomen. 

Het schip ontdekken

Omdat HAL vele schepen in de Pinnacle-klasse heeft is het voor de doorgewinterde HAL-cruisefanaten een feest der herkenning. Als je voor het eerst gaat dan is het even wennen. De gangen waar de kamers aan liggen op de dekken vier tot en met acht geven je geen blik naar buiten, dus soms weet je niet of je nou naar voren of naar achteren loopt op het 300 meter lange schip. Op de dekken 2 en 3 en vanaf 9 vind je alle entertainment, guestservices, eetzalen en zelfbedieningsrestaurants, fitness, casino, spa, zwembaden en meer. 

Boek je excursies op tijd!

Het Crows Nest op de bovenste verdiepjng is een favoriete stek van velen. Een rustige atmosfeer met een mooi uitzicht naar voren. De spa wordt druk bezocht, net als de fitness. Rond het zwembad is het, zeker bij mooi weer, lekker druk. Op zee valt niet veel te zien. We vertrokken met zo’n 24 graden uit Vancouver, maar inmiddels is het zwaar bewolkt en fris op z’n zachtst gezegd. Dus relaxen maar met een boek, of een dutje in de hut om de jetlag eruit te krijgen. En kijk welke excursies je nog kunt boeken, want die zijn razend populair op deze cruise en vaak uitverkocht, Beter nog: boek ze ruim van tevoren!

Veel schepen richting Alaska

Het is een race naar Juneau lijkt het wel. We worden diverse keren door andere cruiseschepen ingehaald. En als we de haven van Juneau binnenvaren blijken er ook nog twee andere HAL-schepen te liggen. Blijft toch onvoorstelbaar als je je realiseert dat zo’n relatief klein stadje in een klap overspoeld wordt met duizenden opvarenden. 

Geen wegen naar de hoofdstad van Alaska

Juneau is de hoofdstad van Alaska en daar is iets vreemds mee aan de hand. Want over land blijk je Juneau niet te kunnen bereiken, er leiden geen wegen naar wat toch het hart van de staat zou moeten zijn. Je kunt er alleen via de lucht of over het water komen. Het is een klein stadje dat bulkt van de juweliers. Letterlijk, want winkel na winkel biedt louter sieraden. Het is een uitvloeisel van de Goldrush die zich hier ooit afspeelde, maar daarover verderop in dit verhaal meer. 

Het regent (236 dagen per jaar...)

Het regent als we aankomen en dat is niet zo vreemd. Met 236 regendagen per jaar is Alaska een van de regenachtigste gebieden ter wereld. We pakken de Goldbelt Tram, een gondel die je naar de piek van de direct achter de hoofdstraat gelegen Mount Roberts brengt. Leuk als het mooi weer is, maar boven blijkt de regen veranderd in sneeuw, is het steenkoud en door de laaghangende bewolking is eigenlijk alleen het troosteloze havengebied direct onder de tramway zichtbaar. Snel weer naar beneden. Het ritje kost overigens 55 dollar dus denk wel even na voor je dit doet. 

De eerste gletsjer ligt bij Juneau

Juneau barst van de aanbieders in excursies. Walvissen en orca’s spotten is hier een ding. Of wandel- en fietstochten door de schitterende natuur rond het stadje. Maar de grootste attractie is de Mendenhall Glacier, een gletsjer van zo’n 22 kilometer lang. Die hadden we eigenlijk per helikopter zullen bezoeken, maar door de laaghangende bewolking en het relatief slechte weer werd dat afgeblazen. Dan maar van een afstandje, want de bus brengt ons naar het visitors center van het nationale park rond de gletsjer. 

Walvissen spotten! 

Ook van afstand blijkt het schouwspel imponerend genoeg. En de aanpalende waterval maakt het plaatje compleet. Na een uurtje te hebben rondgewandeld gaan we door met de bus naar een van de vele boten die worden ingezet om walvissen te spotten. We varen een half uurtje en dan zien we al een aantal andere boten liggen, dus dat betekent activiteit! En dat klopt. Een walvisjong vermaakt zich met de kelp, het zeewier, en speelt er uitbundig mee terwijl moeders dicht in de buurt blijft. Na een half uur varen we verder, want dat is de regel: je mag niet langer dan dertig minuten bij ze blijven en dan moet je het ergens anders zoeken. We zien nog wat zeeleeuwen en na een tocht van zo’n twee uur zit het er alweer op en komen we rond half tien in de avond terug op het schip. 

Goud lokte vele gelukszoekers naar Alaska

We komen de volgende ochtend aan in Skagway. Ooit een te verwaarlozen dorpje aan een fjord, tot er in de achterlanden over de grens met Canada goud werd gevonden. Een dikke eeuw geleden trok dat zo'n honderdduizend gelukszoekers en groeide het onbetekenende dorpje uit tot een ware metropool. Tot het goud op was en een paar jaar later iedereen weer vertrok. 

Mooi historisch dorp

Nu verwijzen talloze relikwieen en uitingen naar de roemruchte geschiedenis. Het historische dorp ziet er nog behoorlijk authentiek uit met z’n houten huizen; de Bonanza Bar & Grill, de Red Onion Bar, waar ze nog een pistool van Wyatt Earp zeggen te bezitten, de Rock Alley Shop met geweldige vondsten tot een Tyrannosaurus Rex-kaak en mammoettanden aan toe en veel meer. 

Met de trein de goudzoekers achterna

We pakken er de trein, want toen de goudzoekers met een volledige bepakking te paard de bergpassen over moesten, trokken de veel te zwaarbepakte en ondervoede lastdieren dat niet en bezweken al snel in die kou. Ook de eerste veel te slecht uitgeruste goudzoekers lieten al snel het leven in de veel te koude winters in de bergen en zij werden vanuit de Canadese overheid gedwongen minimaal een jaar aan voorraad mee te nemen om te kunnen overleven. Geen paarden, veel proviand: er werd een smalspoor door de bergen aangelegd en dat vormt - inmiddels uitgebreid gerenoveerd en voor een deel in handen van de HAL - een toeristische attractie van jewelste.

Sprookjesachtige treinrit

Er zijn twee routes, de scenic route die een twee uur durend rondje door  de bergen en over de White Pass maakt net tot in Yukon, Canada, en de langere treinrit die je helemaal naar Klondike meeneemt, waar het goud werd gewonnen. De authentieke rijtuigen en de zware locomotief ervoor zorgen in het ruige bergland voor sprookjesachtige taferelen. 

Met de helikopter naar een gletsjer!

Ook onze voor deze middag geplande excursie, een helikoptertocht naar een gletsjer en een sledehondenkamp op de top ervan, viel door het weer in duigen. Bijna. Want uiteindelijk mochten we toch nog mee op een gletsjerbezoek van twee uur. Dan maar geen huskiepuppies om mee te knuffelen! Direct voor het schip ligt de helikopterhaven en met een twintig minuten durende vlucht over de rivieren en meren - niet hoger dan 1000 feet vanwege de laaghangende bewolking - vliegen we over de gletsjer waar we na een scherpe bocht te hebben gemaakt op landen. 

Bijzondere belevenis...

Met speciaal schoeisel aan met dikke zolen en spikes, mogen we begeleid door de piloot een stukje over de gletsjer wandelen. We moeten wel oppassen, want er kunnen verraderlijke spleten onder sneeuw zitten die soms honderden meters diep zijn. We drinken van het meest pure water ooit dat van de gletsjer stroomt. We bewonderen het enorme pak ijs en realiseren ons elk moment hoe bijzonder dit is. 

De zeven gletsjers van Glacier Bay

De volgende dag is een dag op zee. Maar wat voor een dag. We varen naar Glacier Bay, dat maar door twee schepen per dag mag worden bezocht. Heel in de verte zien we een cruiseschip liggen aan het einde van het fjord waar het grootste spektakel te zien is. Als het de baai verlaat varen wij langzaam binnen. Je komt maar liefst zeven gletsjers tegen, het zijn er zelfs meer, maar zo vanaf het schip zie je die zeven het beste. Het is indrukwekkend om die enorme pakken ijs zo vanaf het schip te zien. 

De grootste gletsjer

Helemaal aan het einde van de baai ligt de grootste: de Margerie Glacier. Dit gevaarte is zo’n 34 kilometer lang en aan het einde bij het water maar liefst 1,6 kilometer breed. Vanaf het water tot aan de top van de façade waar we tegenaan kijken is het ijs zo’n 60 tot 70 meter dik. Het zijn maar cijfers want omdat je geen referentie hebt vanaf het schip van iets 'menselijks' ervoor, kun je bij lange na niet inschatten hoe enorm dit gevaarte is. Tot er een stuk afbreekt, wat regelmatig het geval is. Dan zie je bergen ijs in het water storten die behoorlijke golven voortstuwen. Jammer dat je altijd te laat bent om het vast te leggen…

Een show van de Beaver Clan

Nadat het schip is gekeerd en nog eens 20 minuten ons laat genieten van het natuurwonder, varen we weer langzaam de baai uit en zetten koers naar onze laatste stop: Ketchikan. Hier draait het om de natives. De first nations. We bezoeken dan ook een show van de Beaver Clan in het Saxman Native Village. Er wordt gedanst en gezongen, we zien hoe totempalen worden gemaakt - je komt ze echt overal in de steden die we hebben aangedaan tegen - en krijgen er uitgebreide uitleg over. 

Zalm en een rosse buurt

Terug in het dorp dat zich de zalmhoofdstad van Alaska noemt, ontkom ik er niet aan om die zalm te proeven. Jammer dan weer dat ze het paneren en als fish and chips aanbieden, maar desalniettemin: verser krijg je het niet. Prachtig is het oude centrum Creek Street. Dat was ooit en nog niet eens zo lang geleden, de rosse buurt van Ketchikan. Het boardwalk-centrumpje - alle historische houten huizen zijn vanwege het eronder lopende riviertje op palen gebouwd - is schitterend. We praten met een historische aangeklede actrice die de ‘hoerenmadam’ speelt bij het huisje van de bekendste: Dolly Arthur.  

Een oranjefeest aan boord! 

Terug op het schip genieten we weer van een diner in een van de specialiteiten-restaurants en is het die avond tijd voor de Orange Party. Alle gasten is van tevoren gevraagd iets oranjes mee te nemen en in alle muziekruimtes wordt druk gefeest.

Genoeg te doen aan boord

En dan varen we terug naar Vancouver. Dat betekent weer een nacht, een dag en een nacht op zee, we passeren opnieuw de beroemde Inside Passage en vermaken ons aan boord met alles wat het schip te bieden heeft. En dat is veel. Er wordt gesjoeld, getafeltennist, er is een bingo, en allerlei andere wedstrijdjes, veilingen, cocktailmixklas; bedenkt het maar. 

Een Alaska-cruise is een groot feest

Vroeg in de ochtend leggen we aan in Vancouver en moeten al bijtijds van boord. Een beetje verloren voelen we ons als we Vancouver in worden gespuwd. Want terwijl het schip wordt omgeturnd voor de volgende passagiers, maken wij daar geen deel meer van uit. Weemoedig kijken we nog een keer naar de majestueuze Koningsdam dat ‘We love Alaska’ in enorme letters op de boeg heeft staan en kunnen niet anders dan constateren dat het een groot feest is geweest en ook wij ons hart hebben verloren aan Alaska èn de HAL!