TunesiëHeerlijke rondreis door gevarieerd Tunesië

“My name is Ismail”, zegt de berber. Hij draagt een hoofdtooi en een wollen jas van kamelenhaar en zit op een stenen muurtje in het ruïnestadje Chenini. Ik bevind me in het zuiden van Tunesië en heb een korte klim gemaakt om dit dorpje te bereiken. Ksar heet zo’n vestingplaatsje op de heuveltop. Dit dorp dateert uit de twaalfde eeuw en veel van de huizen zijn verlaten, maar rondom de ruïnes wonen mensen.

Geen medelijden... 

Chenini telt zo’n 600 inwoners. Ezels zorgen voor transport. Het uitzicht over de vallei is fabelachtig. Opvallend is de witte moskee. Wat Ismail wil? Niets, behalve dat ik in de shop van zijn vriend Ali ga kijken die leren sloffen verkoopt, babouches. Medelijden hoef ik met de mannen niet te hebben. Ze hebben een smartphone en Ismail draagt een paar puike Timberlandschoenen. 

Star Wars-decor in Tunesië

In Zuid-Tunesië wemelt het niet alleen van de berberdorpjes maar ook van de Star Wars-locaties, vooral in de regio Tataouine. Dat verklaart wellicht waarom de planeet uit Star Wars Tatooine heet. Nabij het plaatsje Smar sta ik in een maanlandschap dat het decor was van de Star Wars-films uit 1976 en 1997, een buitenaardse vlakte vol bulten en butsen.

Een dorpje uit de films

In de buurt van de stad Tozeur beklim ik de heuvel Ong Jemel oftewel de ‘Nek van de Kameel’. Deze zandheuvel staat in een kale vlakte uit de Star Wars-films en heet zo, omdat de vorm aan een kamelennek doet denken. In de buurt van het zoutmeer Chott El Rharsa ligt het Star Wars-dorpje dat speciaal voor de film uit 1976 werd gemaakt. De originele attributen staan er nog. Deze plek is een must-visit voor de echte fans! Met galaxytours.com bezoek je de verschillende sites! 

Logeren in een palmenoase

Ik ben op weg naar de palmenoase Ksar Ghilane in de Sahara-woestijn. De chauffeur gaat off-road. Zandwolken stuiven op. Ik noem hem Schumi omdat hij graag gas geeft. Af en toe zie ik een schapen- of geitenhoeder met zijn kudde. Vlak voor zonsondergang bereiken we de oase. Ik logeer in Hotel Pansy (facebook.com/reservationpansy), een tentenkamp met alle gemakken van een hotel zoals een badkamer met warme douche in de tent.

Zonder onder: baden; zon op: yoga

Als de nacht valt, rijden we weer even terug de woestijn in naar een hotspring. In mijn badpak laat ik me in het warme bronwater zakken. Boven me schittert de sterrenhemel. Ook bij het tentenkamp zelf is een hotspring. Bij zonsopgang doe ik mee aan een yogasessie op de uitkijktoren van het kamp. Leraar Chokri doet de oefeningen voor, van Cobra’s tot Downward Facing Dogs. 

Camp Mars, in de woestijn van Tunesië

Dieper in de Sahara ligt Camp Mars. De tenten in dit luxe-kamp hebben mooi opgemaakte bedden en een eco-wc. Vanaf een duin kijk ik in alle rust naar de zonsondergang boven de oranje woestijn. Magisch! Dan gaan de kampbeheerders de maaltijd bereiden. Een van hen, Nouri, laat zien hoe je in het zand een brood bakt. Hij rolt het deeg uit tot een cirkel, legt die op een smeulend vuur en dekt die af met zand. Het lijkt een soort mindf’ck, maar het zand is zo fijn dat het zich niet aan het deeg hecht. Na een kwartier is het brood klaar. Nouri breekt het warme knapperige brood in stukken en deelt het rond. Verrukkelijk. De maaltijd bestaat verder uit linzensoep en lam met aardappel, tomaat en groene peper. Daarna zitten we nog uren gezellig rond het kampvuur bij een volle maan.

Terug naar de bewoonde wereld

Na de nacht in de woestijn warm ik me, net als de dromedarissen, aan de eerste zonnestralen. Vandaag keer ik naar de bewoonde wereld terug. De reis gaat nu naar de stad Tozeur. De route loopt via het zoutmeer Chott El Djerid waar een weg overheen gaat. 

Relaxen in Tozeur

Aangekomen bij Hotel Ras El Ain in Tozeur laat ik me overhalen tot een relaxmassage in de hotelspa. Masseuse Gracia neemt me mee naar een sfeerloos behandelkamertje met gammele massagetafel, maar ze steekt een geurkaars aan (“Voor wat ambiance”) en de behandeling met jasmijnolie is erg goed! Daarna verken ik de medina van Tozeur, waar een gezellige bedrijvigheid heerst. De mensen zijn opvallend vriendelijk. Ik sla dadels in, lurk aan een waterpijp en drink versgebrande koffie bij koffiehuis Café du Roi.

Vredig eiland in Tunesië

Chaussée Romaine heet de oude weg die het vasteland van Tunesië met het eiland Djerba verbindt. De weg van 7,5 km lang werd door de Romeinen aangelegd. Djerba heeft vele bijnamen: Island of Dreams, Paradise Island en ook Island of Peace, omdat christenen, joden en moslims hier al eeuwen vredig samenleven. De oudste synagoge van Afrika bevindt zich op Djerba en dateert uit 586 vóór Christus. Je kunt deze La Ghriba-synagoge bezoeken en een kaarsje branden.

Muurkunst in Tunesië

Uniek is het dorpje Erriadh op Djerba, niet alleen vanwege de witte huizen maar ook vanwege de muurkunst. In 2014 werden tijdens het festival Djerbahood 250 muurkunstwerken gemaakt en nog altijd komen er nieuwe bij. Ik dwaal door de wirwar van straten en telkens zie ik iets moois. Het is één groot openluchtmuseum!

Kiteles...

Djerba heeft een langgerekte kust vol zandstranden en palmbomen. Aangezien je nooit te oud bent om te leren, meld ik me voor een kitesurfles bij surfschool Kite Aventure. Ook kajakken en suppen kun je op deze plek doen. Zied heet de eigenaar van het relaxte schooltje. Een speerpunt van zijn eco-surfschool is een clean-up van de stranden.

Met een noodgang over de golven...

De wind is vandaag aflandig, daarom oefenen we aan land. Stiekem vind ik dat niet erg, want hoewel de zon schijnt is het water koud. Het is eind december. De kunst is de kite continu in de lucht te houden en te controleren en dat gaat best aardig vanaf het veilige strand. Zied doet zelf al veertien jaar aan kiten en geeft een demonstratie weg. Met een noodgang scheert hij op zijn plank over de golven. Het lijkt zó makkelijk als hij het doet. 

Op naar Tunesië!

Tot zover de impressies van mijn rondreis. Na al deze belevenissen ben ik ‘fan’ van dit land geworden! Je vindt er alle ingrediënten voor een heerlijk verblijf en het is zo fotogeniek, van de witte huizen en palmbomen op Djerba tot de oranje zandduinen in de Sahara-woestijn. Bovendien ben ik alleen maar vriendelijke, vrolijke mensen tegengekomen die openstonden voor een praatje. Arabisch en Frans zijn de voertaal in deze voormalige kolonie. Sommige mensen spreken daarnaast redelijk Engels. De Franse sfeer is nog steeds terug te vinden, al is het alleen al dankzij de bakkertjes met hun croissants en stokbroden. Ik zou zeggen: op naar Tunesië!