ItaliëIn Valsugna met de fiets naar de wolf
Fietsroute naar de wolf
Vanwege de hoogte waar de wolf staat, nemen we vandaag de elektrische mountainbike. Maar voordat we op het zadel springen nemen we eerst koffie. We zijn en blijven in Italië. Patricia, medewerkster van VVV kantoor Valsugana, vertelt me ondertussen meer over de fietsroute die we vandaag nemen.
Houten kunstwerken in Valsugana
Eind oktober 2018 raasde de storm Vaia over Trentino en velde miljoenen bomen. Na de storm startte men direct met het ruimen van al het hout maar de hoeveelheid was zo groot dat er vijf jaar na dato nog altijd aan gewerkt wordt. Uiteraard kunnen de hele stammen meestal goed worden gebruikt maar ook van het overige restmateriaal worden prachtige kunstwerken gemaakt.
15 houten kunstwerken in Trentino
Kunstenaar Marco Martalar is aan de slag gegaan om het resthout van de storm Vaia een nieuw leven te geven. Hout is voor hem de brug tussen kunst, mens en natuur en daarmee heeft hij al een vijftiental ‘Vaia werken’ gemaakt. De grootste van deze 15 houten kunstwerken zijn de draak op de Vigolana hoogvlakte, waarna de wolvin van de Lagorai (‘Lupa Lagorai’) volgde en de adelaar op de hoogvlakte Marcesina.
Levico Terme is startpunt van onze fietsroute
We rijden weg vanuit het thermale stadje Levico Terme (465 m) aan het gelijknamige meer dat op dit vroege uur langzaam tot leven komt. De eerste toeristen lopen door de gezellige steegjes, de bewoners drinken een ‘caffè of cappuccino om de laatste nieuwtjes te bespreken terwijl wij afslaan bergop. Over de weg die richting Vetriolo en Panarotta gaat, rijden we gestaag omhoog. Na een paar bochten zien we de afslag ‘Strada dei Baiti’.
Route langs Baiti hutten
Langs de route staan prachtige hutjes. Baiti genaamd. Terwijl we hoger komen breken de wolken en krijgen we een prachtig uitzicht over Valsugana. Niets mooier dan het spel tussen zon, wolken en de omgeving. En dan staan we ineens voor een groot hek midden op de weg. We gaan 100 meter terug en nemen een onverhard pad dat omhooggaat. Met de e-mountainbike is dit prima te doen, met een gewone mountainbike vergt dit wel extra behendigheid en kracht.
De wolf van Lagorai
We rijden over een door de storm Vaia kaalgeslagen helling en worden allebei stil. Het is een triestige aanblik nog maar enkele metershoge bomen op deze kale helling te zien staan. Gelukkig is de natuur krachtig en groeien er alweer kleine bomen en struiken. Kort daarna volgt echter de opwinding want na nog een paar bochten zie ik ineens de wolf van Lagorai. Of eigenlijk de wolvin. Een prachtig kunstwerk van 6 meter hoog, fier en roepend over de vallei op 1600 meter hoogte.
Picknicken bij de wolf van Lagorai
Wandelaars komen ondertussen vanaf Vetriolo Vecchio 1500 m (parkeerplaats bij restaurant NIF Alpine Taste) omhoog gelopen, gezinnen picknicken en ik hoor kinderen die spelend het huilen van de wolf nadoen. Ik maak nog wat foto's waarna we naar NIF rijden voor een fantastisch lekker broodje. Zittend in het zonnetje eten we het op om daarna via de openbare weg via Compet naar Levico Terme af te dalen.
Route naar de wolf van Lagorai
Levico Terme richting Vertriolo - Panarotta.Strada dei Baiti (asfalt maar neem deze niet omlaag met de fiets - te veel schade aan het wegdek).
Na het bord Vetriolo zijn wij rechts een onverhard pad steiler omhoog gevolgd (onderdeel MTB- route 252 ‘Giro delle Pozze’) en reden zo direct naar de wolf.
Auto of fiets: via het asfalt naar Vetriolo - Vertriolo Vecchio en dan de borden volgen naar de ‘Lupa Lagorai’.
Te voet: parkeren in Vetriolo Vecchio bij restaurant NIF Alpine Taste. Vervolgens wandelend de borden ‘Lupa Lagorai’ volgen over een onverhard pad, ongeveer 1 km met 100 meter hoogteverschil.
Een leuke tip voor actief dagje uit in Valsugana
Met de e-bike is het een prachtige route met zo’n 900 hoogtemeters en totaal circa 25 kilometer. Onderweg genoten we van mooie uitzichten op het dal van Valsugana. Wat een mooie ervaring was het om oog en oog te staan met de houten wolf. Een leuke tip voor een actief dagje uit in de natuur van Valsugana.
Tekst en foto’s: Sytske Maaijen
