ItaliëZes toptips voor je bezoek aan Sardinië

Nog nooit eerder op een eiland geweest met zoveel stranden, die ook nog eens op zoveel manieren van elkaar verschillen. Om de haverklap kom je langs de kust het bordje spiaggia tegen. Bij het ene strand zet je de auto zowat aan de waterkant, voor het andere moet je honderd meter een trap langs een rots afdalen omdat het diep verzonken ligt tussen de rotsen. Het een heeft kiezels, het ander poederzacht zand. Op sommige is het druk, op andere niet. Bij de een is wat te eten of te drinken te koop, bij de ander moet je alles zelf meenemen. De oostkant heeft lekker fris/lauw water, de westkant ijskoud. Dat water is overal wel kristalhelder!

Topstranden in Sardinië

Onze toppers: in het oosten Cala Luna, een baai omgeven door hoge rotsen, alleen met waterbus vanuit Cala Gonone te bereiken en absoluut idyllisch maar ook heel druk; je ligt er op de krijtrotsen. En in het westen Lazzaretto, een zandstrand waar je in de schaduw van lage palmen ligt. Zwemmen, wat te drinken halen bij de strandtent, en hup de handdoek weer op.

Tip: bezoek de grotten

Vanuit Cala Gonone varen de waterbussen en -taxi’s af en aan naar de Grotto del Bue Marino, de grot van de zeehond. Na een wandeling van een kilometer langs een onderaardse rivier met de nodige stalactieten en stalagmieten kom je bij een strandje dat ooit diende als broed- en rustplaats van zeehonden; de laatste is overigens in 1975 gesignaleerd.

Spierpijn dankzij Neptunus

Aan de westkant rijden we naar de Grotto di Nettuno, de grot van Neptunus. Daar moeten we eerst 656 treden van een langs een rotswand uitgehakte trap afdalen (denk verticale Chinese muur) om bij de ingang te komen. En daar is het zo druk, dat we gewoon die 656 treden weer naar boven lopen - hoeveel stalactieten en stalagmieten wil je in je leven zien? Het uitzicht over zee is de spierpijn sowieso waard.

De Grand Canyon van Sardinië

Sardinië heeft zijn eigen Grand Canyon, de Gola di Gorropu, in het Parco nazional del golfo di Orosei e del Gennargentu. Je moet eerst vanaf een parkeerplaats (vraag goed de weg van te voren want het staat matig aangegeven) twee uur wandelen over een leuk bospad, dan een paar meter een steil trapje naar beneden en vijf euro entree betalen voordat je de kloof in mag.

Stevige wandelschoenen aan! 

Tussen vijfhonderd meter hoge rotswanden loopt een pad dat vol ligt met grote en nog grotere rotsblokken, dat je een stuk kan volgen - klimmen en klauteren dus. Het laatste stuk mag je alleen met gids in. Heen en terug ben je zo een uurtje bezig. En dan moet je weer twee uur terug lopen naar de parkeerplaats. Er worden overigens ook jeepsafari’s georganiseerd. Eten en drinken zelf meenemen.

Beschilderde huizen in Orgosolo

Zo’n beetje in het midden ligt Orgosolo, een klein stadje dat in zijn geheel een openluchttentoonstelling biedt. Ruim honderd huizen zijn beschilderd met allerhande afbeeldingen over oorlog en vrede, het dagelijks leven, archeologie en de menselijke aard. De eerste schilderingen verschenen in 1975. Om bevrijding van het fascisme te vieren, maakten leerlingen van de plaatselijke middelbare school tekeningen op posters die ze op de huizen plakten. Het papier hield het alleen niet lang, en de leraar Kunst kopieerde de posters daarom maar gewoon met verf op de muren. Kunstenaars hebben het daarna opgepikt en ook in andere stadjes en dorpen verschijnen dit soort muurschilderingen.

Bezoek zeker Alghero

Overal op Sardinië kom je langs nuraghes, dolmen en domus. Het eerste is een stenen uitkijktoren; vanaf ongeveer 1800 voor Chr. bouwde men deze. De oudste zijn nog vrij simpel, maar latere hebben meer verdiepingen en soms hele complexen eromheen. Ook andere tijden hebben hun sporen nagelaten. Zo wordt Alghero in het westen geroemd als meest pittoreske middeleeuwse stad van het eiland. Een historisch centrum met stadswallen en bastions, kleine straatjes en steegjes en pleintjes met terrasjes. Het is zeker een bezoek waard.

Lekker eten op Sardinië

Sardijnen hebben iets met brood. Het wordt bij iedere maaltijd gegeten en overal hebben ze weer een eigen recept. Wat ze over het hele eiland serveren is pane carasau, bijgenaamd carta da musica (muziekpapier), omdat het zo dun is. Herders kregen dit vroeger mee als ze op pad gingen, omdat het zo licht en lang houdbaar is. Je zou er verslaafd aan raken zo lekker is het. Het is hartig en zó te eten. Met olijfolie en zout noemen ze het pane guttiau, en met tomatensaus, pecorine-kaas en zacht gekookt ei pane frattau. Ook dat nog dus, heerlijk eten op Sardinië!