ThailandVan ruïnes tot blingbling: tempelhoppen in Ayutthaya

Cultuurliefhebbers kunnen hun hart ophalen, want naar Ayutthaya ga je vooral om tempels te bezoeken. De Birmezen vielen de stad in 1767 binnen en lieten een spoor van vernielingen achter. En die grotendeels geruïneerde tempelcomplexen en paleizen staan tegenwoordig in de boeken als toeristische trekpleisters. Voor ons is het – na Bangkok en Kanchanaburi – de derde stop, maar waar zijn de taxi’s en tuktuks opeens gebleven? Misschien ligt het aan het Chinees Nieuwjaar dat in de straat van ons guesthouse uitbundig wordt gevierd met een markt, barretjes en podia met missverkiezingen, zang en dans. We strikken na veertien rondjes lopen een tuktuk: plankgas naar restaurant Ban U Thong, met terras aan de rivier Chao Praya. Aanrader! Je kunt hier ook overnachten.

Spring op een stalen ros! Daar zijn we goed in, toch?

Tempeltocht

We verwachten tempels en we krijgen tempels in Ayutthaya. In overvloed. En dan vooral oude tempelruïnes. Er zijn verschillende manieren om de tempelcomplexen met een bezoek te vereren. Lopend lijkt leuk, maar is het niet: de hotspots liggen mijlenver uit elkaar en in de brandende zon zakt ons de moed meteen in de slippers. Op de rug van een olifant is vanzelfsprekend een absolute ‘no go’: zoveel dierenleed voor een toeristenattractie. Spring in plaats daarvan op een stalen ros! Daar zijn we goed in, toch? Een goed alternatief is een rondrit met een tuktuk: voor een superschappelijke prijst rijdt de chauffeur een rondje, inclusief wachten tijdens het tempelbezoek.

Dresscode

Wij huren fietsen bij de receptie van het guesthouse en trappen af bij Wat Mahathat. Niet geheel toevallig omdat aan de overkant een fijn ontbijttentje zit: Busaba. Heerlijke koffie en wafels, en voor de liefhebber mierzoete milkshakes. Met een Amsterdams prijskaartje, dat dan weer wel. Bij het loket tikken we een ticket op de kop: voordeligst voor een dag tempelhoppen is een stempelkaart, goed voor – uit mijn blote hoofd – vijf keer toegang tot de mooiste tempels van de stad. Voor vrouwen, let op de dresscode: schouders en knieën bedekt. Wij hijsen ons snikkend en puffend in een T-shirtje en kopen een sarong (met olifantenprint!) op het minimarktje bij de ingang. Bij Wat Mahathat staan toeristen rijendik een boom te fotograferen, en niet zomaar een: in de stam zit het bekende Boeddhahoofd.

Tempel in, tempel uit

Wat Ratchaburana is de volgende stop. Zeven keer trappen, want deze tempel ligt letterlijk naast ons vertrekpunt. Met een stadsplattegrond binnen handbereik fietsen we naar Wat Mongkhon Bophit. Geen ruïne dit keer, dus we schoppen onze slippers uit en zien binnen een torenhoge gouden Boeddha. We laten een paar tempels links (en rechts liggen), lunchen ergens aan het water en springen (of eigenlijk: stappen) weer op de fiets naar Wat Thammikarat waar vooral de bonte verzameling hanen rondom een standbeeld van koning Naresuan opvalt. Nu hebben we ons portie tempelcomplexen wel gehad, toch? ’s Avonds stopt onze zoektocht naar een restaurant bij Red Coffee House. Op steenworp afstand van ons slaapadres, een live band én lampjes in de bomen? Wij zijn verkocht.

Nu we er toch zijn

De volgende ochtend nemen we een cappuccino en yoghurt met vers fruit bij Coffee Old City (de buren van Busaba). We trekken een van de vele tuktukchauffeurs op de parkeerplaats van Wat Mahathat aan zijn (korte) mouw, want we willen alsnog meer tempels zien – we zijn er nu toch! Op de fiets zijn we de Chao Praya niet overgestoken, nu doen we dat wel voor Wat Chaiwatthanaram, op de westelijke oever van de rivier. Volgens de boekjes – en dat kan ik nu bevestigen – een van de mooiste tempels van de stad. We rijden verder naar Wat Samphao Lom, met een liggende Boeddha en eindigen het tempelhoppen bij Wat Phanan Choeng Worawihan. Stiekem betrappen we onszelf op een overdosis tempels. Als we de volgende ochtend vanuit Ayutthaya doorreizen naar Chiang Mai, spreken we af dat we er genoeg hebben gezien voor deze Thailandvakantie.